W KK znalazły się m.in. TOZ, CENTOS, CEKABE, ORT, HIAS (Hebrew Immigrant Aid Society), ICA (Jewish Colonization Association), Zjednoczony Komitet ds. Rzemiosła, Komitet Niesienia Pomocy Uchodźcom z Niemiec. Pomoc społeczna w okresie oblężenia Warszawy polegała na tworzeniu i zaopatrywaniu kuchni ludowych oraz na wyszukiwaniu miejsc zamieszkania dla osób bezdomnych: pogorzelców i uchodźców. We wrześniu KK utworzyła 52 schroniska dla 7000 bezdomnych oraz 32 kuchnie ludowe14.
Po kapitulacji Warszawy KK działała nadal, pozostając autonomiczną częścią SKSS i korzystając z jego budżetu, jakkolwiek w niewielkim stopniu – 30 tys. zł we wrześniu i 20 tys. później15. W styczniu 1940 r. władze zakazały jednak SKSS dalszych wypłat na rzecz KK, wymagając rozdzielenia polskiej i żydowskiej opieki społecznej16. Tak jak wszystkie konta organizacji żydowskich, konta stowarzyszeń wchodzących w skład KK zostały zablokowane na mocy rozporządzenia kierownika Wydziału Dewiz w Urzędzie GG z 20 listopada 1939 r.17 Jedynie Joint jako organizacja amerykańska – a więc reprezentująca państwo neutralne w konflikcie wojennym – mógł nadal działać. Tym samym Joint stał się jedynym sponsorem KK. Wysoki – wynoszący 4,5 mln zł – budżet na ostatni kwartał 1939 r. pozwolił opłacić kilka miesięcy działalności KK oraz udzielić pomocy kilkuset mniejszym ośrodkom w całej Polsce (230 miasteczek w marcu, 352 w maju 1940 r.18).
Do stycznia 1940 r. KK nie miała żadnych kontaktów z władzami niemieckimi. Nadzór nad opieką społeczną w Warszawie sprawowała od 24 listopada 1939 r. niemiecka organizacja Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (NSV) działająca w Urzędzie Komisarycznego Prezydenta Warszawy, podlegającym z kolei szefowi dystryktu warszawskiego. Urzędnicy NSV Oskar Blumenthal i Roman Gräbsch19 byli pierwszymi, którzy zmusili KK do bezpośredniego spotkania20. Wywołało to zmianę na stanowisku przewodniczącego Komisji. Lejb Neustadt jako przedstawiciel AJDC, w tym czasie zupełnie pozbawiony kontaktu z centralą, nie chciał się podjąć reprezentowania organizacji wobec władz. Przewodniczącym KK został więc dotychczasowy zastępca, działacz organizacji samopomocy rzemieślników, Michał Weichert21. Wkrótce NSV została wycofana z opieki nad ludnością nieniemiecką, a funkcje nadzorcze przejął Wydział I
14 Bogdan Kroll, Opieka i samopomoc społeczna w Warszawie 1939–1945. Stołeczny Komitet Samopomocy Społecznej i warszawskie agendy Rady Głównej Opiekuńczej, Warszawa 1977, s. 59–60; Weichert, cz. I, s. 1–2; dok. 133.
15 Weichert, cz. I, s. 16–17; zob. AŻIH, ŻSS, 211/1069, Pismo Prezydium ŻSS do ŻKOM w Warszawie, k. 76; por. dok. 135, s. 9.
16 Zob. dok. 2.
17 „Dziennik Rozporządzeń GG”, 20 listopada 1939, nr 7, s. 57.
18 AŻIH, AJDC, 210/41, k. 58; dok. 135, s. 53–54.
19 Oskar Blumenthal i Roman Gräbsch – urzędnicy NSV i Wydziału Opieki Społecznej (Abteilung Volkswohlfahrt) przy Urzędzie Prezydenta Warszawy. Zob. Jolanta Adamska, Organizacja niemieckich urzędów nadzorczych w Warszawie w latach 1939–1944, w: Warszawa lat wojny i okupacji, zeszyt 3, red. Krzysztof Dunin-Wąsowicz, Janina Kaźmierska, Halina Winnicka, seria „Studia Warszawskie”, t. XVII, Warszawa 1973, s. 370; Weichert, cz. I, s. 37.
20 Zob. dok. 1.
21 Weichert, cz. I, s. 36.
