domu, ale tymczasem odnośnie do tego działu wydatków nie mamy jeszcze danych statystycznych.
Wyżej podana suma została podzielona między warszawiaków i wysiedlonych:
tabela
[9] W drugiej połowie 1940 r. zapomogę finansową otrzymało prawie 2000 rodzin, przy tym tendencja jest rosnąca, ponieważ z niemal 200 rodzin, którym udzielono pomocy w lipcu, pod koniec roku zrobiło się już ponad 400 rodzin objętych taką pomocą. Za taką tendencję odpowiada z jednej strony poszerzający się zakres działalności pomocowej komitetów domowych, z drugiej strony jest ona potwierdzona przez spadające wpływy Działu Finansowego.
Dopiero co przedstawiona tabela pokazuje, że ze wszystkich objętych zapomogą rodzin 261 to rodziny wysiedlonych, co stanowi 13,1%, a suma, którą otrzymali wysiedleni, stanowi 12,4% wydanej całości. Procent ten niemal się nie zmienia, kiedy bierzemy pod uwagę poszczególne miesiące:
Procent wysiedlonych w
liczbie rodzin wypłaconych sumach
lipiec 1940 15,9 15,8
sierpień 15,3 10,4
wrzesień 7,6 8,0
październik 14,8 14,6
listopad 12,2 7,8
grudzień 13,3 18,2.
Pamiętając, że procent wysiedlonych w raportowanym okresie wynosił przynajmniej 25–27% żydowskiej społeczności w Warszawie, wychodzi na to, że przybysze otrzymali o połowę mniej pomocy, niż gdyby ją przyznawano według ich liczebności w społeczeństwie, nie biorąc już pod uwagę większego ubóstwa wśród wysiedlonych, a także faktu, że są oni bardziej skazani na pomoc. Pamiętając o tym, że wśród podopiecznych ŻSS wysiedlonych jest półtora raza więcej, niż wynosi ich procent w liczbie ludności żydowskiej, i 3 razy więcej niż ich liczba wśród podopiecznych otrzymujących zapomogę finansową przy komitetach domowych, dochodzi się do smutnego wniosku odnośnie do obiektywizmu i społecznej odpowiedzialności działaczy z komitetów domowych, dla których potrzebujący warszawiak zasługuje na pierwszeństwo w stosunku do ciężko doświadczonego wysiedlonego albo uciekiniera. Przy tym trzeba zauważyć, że w wypadku gdy wysiedleni otrzymują zapomogę, otrzymują oni mniej
