tabela
[11] Zapomogę otrzymało zatem:
rodziny suma
ogółem 3 442 94 716,80
warszawiacy 2 905 81 532,–
% 84,4 86,1
wysiedleni 537 13 184,–
% 15,6 13,9.
Z 3700 rodzin, które według Działu Finansowego otrzymały zapomogę na kwotę 104 134 zł, dysponujemy precyzyjnym materiałem o 3442 rodzinach, które otrzymały zapomogę finansową na sumę 94 716,80 zł. Z tej to liczby i sumy wygnańcy stanowią 15,6% i 13,9%. W przeciwieństwie do zapomogi, której udzielają komitety domowe685, wysiedleni tutaj nie zostali poszkodowani, choć ich udział w żydowskiej ludności Warszawy wynosi prawie 30%. Musimy jednak wziąć pod uwagę, że wysiedleni, którzy są obecnie w Warszawie, jedynie w niewielkiej liczbie mieszkali w regionach miasta, które pozostały poza dzielnicą żydowską. Ich dotychczasowe doświadczenie, jak również instynkt wygnańca, kazały im od początku osiąść „między swymi”, [13] w Warszawie gęsto zaludnionej przez żydowską społeczność. Natomiast wysiedleni, którzy mieszkali poza dzielnicą żydowską, pochodzili z takiej klasy społecznej, która nie musiała jeszcze zwracać się o zapomogę.
Dzielnica praska – ósma – zajęła pierwsze miejsce, jeśli chodzi o liczbę osób, które otrzymały pomoc, i wysokość sumy zapomogi pieniężnej. Ponad jedna trzecia (36 130) wydanych zapomóg finansowych rozdzielona została między mieszkańców Pragi, ponieważ oni byli najciężej doświadczeni przez los. Możliwość zamiany mieszkania w ich wypadku była minimalna, a koszty przeniesienia się do dzielnicy najwyższe.
Ze wszystkich 3442 rodzin podopiecznych 1811 – to znaczy 52,7% – było nowych, po raz pierwszy otrzymujących zapomogę od ŻSS. To pokazuje, że z pomocy przy akcji przesiedleńczej w większym wymiarze skorzystała ta część społeczności, która normalnie nie musiała się jeszcze zwracać o pomoc i dopiero konieczność zlikwidowania swojego mieszkania, przeniesienia swojego dobytku i wiążące się z tym wielkie koszty zmusiły ich do zwrócenia się o pomoc socjalną. Różnica między warszawiakami i wysiedlonymi jest tu kolosalna:
685 □ Zob. wyżej, s. 8–10.
