110 „Awangarda Młodzieży”, nr 6–7(9–10) [3]
Nie ma innej zorganizowanej siły robotniczej na terenie Palestyny i krajów sąsiednich poza żydowską klasą robotniczą, i dlatego na niej ciąży obowiązek zainicjowania i prowadzenia ruchu wyzwoleńczego na Bliskim Wschodzie. Feudałowie arabscy i kapitaliści żydowscy będą się starali przeszkodzić temu, lecz proletariat żydowski, który przeszedł w Europie szkołę nowoczesnej walki klasowej i jest jedynym uświadomionym czynnikiem, który dojrzał do podjęcia walki, i podejmie tę walkę o ustrój socjalistyczny w Palestynie i wszystkich sąsiednich krajach na Bliskim Wschodzie.
Robotnicy żydowscy w Palestynie pobudzą do tej walki bierne masy ludu arabskiego i w decydującym momencie wzniecą rewolucję w ścisłym współdziałaniu z Czerwoną Armią, która postawiła już swe pierwsze kroki na Bliskim Wschodzie.
Utworzenie Republiki Radzieckiej w Palestynie wpłynie decydująco na ukształtowanie się mas żydowskich we wszystkich krajach przez niech zamieszkiwanych.
[4] NICZEGO SIĘ NIE NAUCZYLI…
Już trzeci rok trwa wojna. W ciągu całego tego okresu zostały przez hitleryzm zniszczone nie tylko miasta i kraje przez śmierć zagarnięte, nie tylko tysiące istnień ludzkich, lecz również niektóre światopoglądy pozbawione zostały racji bytu podczas obecnej zawieruchy dziejowej.
Konflikt, który miał miejsce w szeregach robotniczych, konflikt między obozem socjaldemokratycznym a komunistycznym o taktykę wyzwolenia mas robotniczych, a szczególnie o formę władzy proletariatu, podczas i po przejęciu jej przez robotników – opierał się głównie na smutnych doświadczeniach, dostarczonych przez przywódców socjaldemokracji całego świata.
Wydarzenia społeczne od końca minionego wieku dowiodły nie tylko fałszywości poglądów teoretycznych socjaldemokracji, lecz stwierdziły również obiektywną zdradę politycznych interesów proletariatu przez jej przywódców i ujawniły wielkie przestępstwa przez nich dokonane, a które bez wątpienia wpłynęły na rozwój społeczeństwa w Europie w ciągu ostatnich 40 lat.
Pierwsze przestępstwo miało miejsce w r[oku] 1914, wtedy przywódcy socjaldemokracji, podpory drugiej Międzynarodówki, dali swoje błogosławieństwo kapitalistycznym podżegaczom przy ich dziele wciągania szerokich mas ludowych do wojny. Przywódcy socjaldemokracji w Niemczech, z wyjątkiem Karola Liebknechta, popierali budżety wojenne jego cesarskiej mości Wilhelma 2-go238, które posłużyły do rzezi francuskich i rosyjskich. Ich towarzysze z tej samej Międzynarodówki239, przywódcy socjaldemokracji francuskiej, z wyjątkiem Jauresa240, uprawiali propagandę wojenną i popierali ówczesny rząd Poincarégo241i w imię niszczenia zagrażającej Europie dynastii Hohenzollernów wzywali do wyrzynania mas ludowych Niemiec. Nie inaczej uczynili
