„Awangarda Młodzieży”, nr 6–7(9–10) [3] 111
przywódcy socjalnej demokracji w Rosji, tu z wyjątkiem Lenina i towarzyszy. Puszczając w niepamięć krwawe wyczyny tyranii carskiej, wzywali oni robotników do popierania rządu wszelkimi środkami w wojnie przeciwko Niemcom. Za przykładem swych czołowych przywódców poszli członkowie Drugiej Międzynarodówki w mniejszych krajach. Także wśród mas żydowskich byli socjaliści, którzy małpowali przywódców SD wyżej wymienionych krajów. Smutne curiosum wydarzyło się z pewnym żydowskim stronnictwem socjaldemokratycznym. Zależnie od tego, w jakim państwie dani przywódcy tego stronnictwa żyli, tak ustosunkowywali się do wojny. Jeśli żyli w Niemczech – ich orientacja była proniemiecka, a jeśli żyli w Rosji – głosili orientację prorosyjską…
Wszyscy oni razem zamienili w tragicznych dniach sierpniowych 1914 roku hasło „Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!” na „Proletariusze wszystkich krajów, wyrzynajcie się!”.
Zniszczyli oni wtedy najmocniejszą broń, jaką proletariat posiadał, to, co stanowiło bazę do walki z wojną oraz tymi, którzy do niej doprowadzili, rozbili zjednoczenie międzynarodowe, Drugą Międzynarodówkę, powstałą w roku 1898 przez rozbicie międzynarodówki, pomogli kapitałowi w podpaleniu świata.
To przestępstwo kosztowało społeczeństwo ludzkie wiele ofiar, a później zemściło się dotkliwie na masach robotniczych całego świata. Dopóki istnieć będzie społeczeństwo ludzkie, przestępstwo to nie będzie zapomniane.
Drugą zbrodnię popełnili ci sami przywódcy socjalnej demokracji w 4 lata później, gdy trony cesarskie Niemiec, Austro-Węgier i Rosji runęły, zdruzgotane wolą ludu, gdy masy ludowe walczących powiedziały [5] dość wojny! Jeżeli już wojna – to w interesie mas robotniczych przeciwko wrogowi we własnym kraju, przeciwko ustrojowi kapitalistycznemu!
Wtedy wkroczyli przywódcy socjaldemokracji tak w Rosji, jak i w Niemczech, aby uchronić swe kraje od nadciągającej fali rewolucyjnej. W r[oku] 1917, w Rosji, po upadku caratu, usiłowali mienszewicy „uratować kraj” przy pomocy konstytucji ludowej, wzywając jednocześnie do kontynuacji wojny z Niemcami. Za nimi kryła się reakcja rosyjska, obawiając się, że ukazanie się przed masami może spowodować wybuch gniewu tych mas. Ale robotnicy Rosji szybko poznali się na tej zdradliwej grze i położyli jej kres. Władzę przejęli przedstawiciele proletariatu z Leninem na czele i zrekompensowali straszliwe grzechy SD przez oddanie władzy w ręce robotników, żołnierzy i chłopów. Za pomocą dyktatury proletariatu rozpoczęli oni budowę nowego, socjalistycznego porządku.
W Zachodniej Europie natomiast przywódcy socjaldemokracji nie dopuścili do takiego biegu wydarzeń. Sami tu przejęli władzę i krwawo zgnietli rewolucję w Niemczech, Austrii i na Węgrzech. Wygnali wprawdzie cesarzy Niemiec i Austrii, ale zostawili przy sterze władzy państwowej całą klasę burżuazyjną, całą kastę wojskową, która następnie usiłowała skuć w kajdany powstający do walki proletariat.
Tę zbrodnię umożliwiła socjaldemokracja, że w Europie Zachodniej, która obiektywnie mogła i powinna była być ośrodkiem władzy proletariatu i budowy socjalistycznej – zapanował najreakcyjniejszy system władzy naszych czasów – tyrania hitlerowska.
Z obliczem płonącym ze wstydu otwieramy tę księgę grzechów. Czynimy to, gdyż łudziliśmy się, że obecnie, w rezultacie tych tragicznych doświadczeń, zdobędą się
