„Awangarda Młodzieży”, nr 11 [3] 143
Punkty, zamieszkałe przez uchodźców i przesie[dleńców] [13] w liczbie 12 371 dały w czerwcu br. 500 wypadków śmierci. W tym miesiącu zebrano ponad 100 trupów na ulicy. Wiele tysięcy Żydów, przede wszystkim przesiedleńcy, opuściło przeklęte getto. Tysiące wędrowało po miasteczkach i wsiach, szukając pracy i kromki czarnego chleba. Rodziny rozdzieliły się, część pozostała na miejscu, a część daleko na prowincji.
Logika zadaje pytanie: Z czego żyją Żydzi warszawscy, czym się zajmują, z czego czerpią na swe utrzymanie?
O tym w następnym numerze naszego pisma.
Jesień 1941 r.
Chłodem i tyfusem złośliwe niebo sieje
W murach wiatr jesienny łzami wokół wieje
Tęsknota za wolnością przed siebie ludzi gna
Spokoju pozbawiając do cna, do cna
Wydartym okiem miasto niemo w dal spoziera
Nad nim straż trzymając, ptak stalowy gdera
Wtóruje mu bezwstydnie ochrypły kruków zew
Wrzask głodnego dziecka, czyjś obłąkany śpiew
Wystawy pustych cukierni pod stosem ciast się gną
Zgłodniałych oczy patrzą i usta brzydko klną
Lśni groźnie czarny daszek i gwoździami kuty but
Bezlitosne ręce dzierżą ciężki knut
Ktoś czeka niemo cudu, odezwie się wnet róg?
I oczy wzniósłszy wzdycha: widocznie tak chce bóg!
Lecz inny pięść zaciska, sercem targa gniew, kiedy nastąpi zew?
A gdy czasem w murach błyśnie promień słońca
I serce ludzkie zechce radować bez końca
Widokiem przelękniony po chwili szybko zniknie
[Dzie]cko i poeta z żalu tylko krzyknie!
[14] W cieniu swastyki
Obrazek z życia zamurowanego getta warszawskiego 1941 r.
Towarzysze niedoli
Na pozór dzień rozpoczynał się dla Jehudy bliźniaczo podobny do minionych. Ponury, bez wyrazu, niby zastygły grymas cierpiącego satyra.
Nawet snop porannych promieni, który wdarł się ciepłym, letnim tchnieniem do izby i począł tarmosić bezceremonialnie uśpione twarze żony i dziecka, nie zdołały go poruszyć, gdyż w jego jaskrawym świetle Jehuda spostrzegł zaostrzone rysy zapadniętej twarzy żony i wychudzoną rączynę dziecka. Zadomowiony w nim od dawna podły nastrój począł go dalej nękać.
Wybierał się do wyjścia. Z przyzwyczajenia raz jeszcze sprawdził, czy w bocznej, łatwo dostępnej kieszeni spoczywają dokumenty pierwszej potrzeby: talon pracy,
