Wstęp XVII
światopogląd Borochowa, jej „dziedzictwo” jednak z pewnością kształtowało atmosferę, w jakiej dorastał.
Borochow nie odebrał żadnego formalnego wykształcenia, które dałoby podstawę jego karierze ideologa i lidera jednego z najprężniejszych kierunków politycznych wśród Żydów Europy Środkowo-Wschodniej. Uczył się wprawdzie w gimnazjum w Połtawie (od 1892 r.), ale jego edukacja miała w dużej mierze charakter samokształceniowy. Podjął intensywne starania, aby zdobyć wiedzę z zakresu historii oraz biologii. Co ciekawe, mimo braku kwalifikacji formalnych udzielał z powodzeniem korepetycji.
Już w wieku młodzieńczym wykazywał zainteresowanie sprawami społecznymi. Nic więc dziwnego, że trafił do struktur rosyjskiej socjaldemokracji, lecz na krótko (1900–1901). Widząc, że zaniedbuje ona sprawy dotyczące Żydów, założył wraz z Szymonem Dobinem Syjonistyczno-Socjalistyczny Związek Robotniczy. W swych założeniach deklarowali sprzeciw wobec terytorialistycznych koncepcji34zaradzenia problemom społeczności żydowskiej. Trudno byłoby jednak nazwać tę próbę polityczną bardzo poważną. W 1904 r. Borochow wstąpił do Światowej Organizacji Syjonistycznej35, jej ugodowy program jednak go zniechęcił. Momentem przełomowym dla jego kariery była dopiero rewolucja 1905 r., która określiła i skrystalizowała jego światopogląd. W roku następnym, a był to okres ponownych wystąpień antyżydowskich, założył Żydowską Socjalistyczną Partię Robotniczą Poalej Syjon. Od początku partia sytuowała się w opozycji do światowego ruchu syjonistycznego.
Okres po 1907 r. Borochow spędził na emigracji jako lider coraz prężniej działającego ruchu. W 1914 r. wyjechał z Wiednia do Stanów Zjednoczonych. Przed wybuchem I wojny światowej zdążył przeprowadzić na własną rękę badania na temat historii żydowskiego ruchu robotniczego. Przybył do Rosji po wybuchu rewolucji lutowej, następnie powrócił na Ukrainę, gdzie w Kijowie zmarł na zapalenie płuc w 1917 r.
Najważniejszą sprawą była dla Borochowa kolonizacja Palestyny. Uważał, że syjonizm powinien oznaczać dążenie do skoncentrowania mas żydowskich w Erec Israel oraz utworzenia tam siedziby narodowej dla Żydów36. Postulował stworzenie samoorganizującego się społeczeństwa. Sądził, że kolonizacja żydowska przyniesie rozwój Palestyny, a korzyści z niej odniosą także Arabowie. Widział potrzebę rozwoju infrastruktury (kolej) oraz wzmożenia eksploatacji złóż naturalnych (budowa kopalń). Według Borochowa dynamiczny rozwój gospodarczy powinien w przyszłości uniezależnić kraj od zewnętrznej wymiany handlowej. Dostrzegał rolę pionierów osadnictwa żydowskiego, których praca położyła fundamenty pod dalszą budowę społeczeństwa żydowskiego w Palestynie. W jego wizji była to społeczność zdemokratyzowana, zorganizowana na zasadach autonomii narodowo-kulturalnej37.
