188 „Proletariszer Gedank”, nr z 03–04.1941 [5]
28 marca 1871 [r.]. Władza w Paryżu przeszła w ręce ludu pracującego, władza ta opierała się na powszechnym ruchu ludowym, na gwardii narodowej, która została utworzona, aby odeprzeć niemiecki atak na Paryż.
Zbrojenie ludności pracującej burżuazja postrzegała jako duże niebezpieczeństwo dla siebie. Z tego powodu rząd w Wersalu wysłał wojsko, aby odebrało ono broń ludności paryskiej. Był to sygnał do powstania, które wybuchło w Paryżu 18 marca 1871 [r.].
Komuna postrzegała swoją polityczną władzę jako sposób do zmiany gospodarczej i społecznej sytuacji ludności pracującej. Dała ona także początek prawodawstwu chroniącemu robotników. Komuna złamała polityczną siłę kleru i oddzieliła religię od państwa.
W morzu krwi 20 tysięcy robotniczych ofiar utonęła Komuna. Od 23 maja do 2 czerwca na ulicach trwały walki między bohaterskimi zwolennikami Komuny i bez porównania większą, doskonale uzbrojoną burżuazyjną armią. Komuna była dla swoich wrogów, których wzięła w niewolę, wielkoduszna, ale rozwścieczeni generałowie, przedstawiciele burżuazyjnej sprawiedliwości, bezlitośnie rozstrzeliwali walczących robotników, nie patrząc, [czy to] kobiety, czy dzieci. Ponad 18 tysięcy ujętych zwolenników Komuny skazanych zostało na dożywotnie więzienie lub zesłanie. Burżuazja brutalnie zemściła się na paryskim robotniku.
[9] Zaraz po wybuchu paryskiego zrywu francuska burżuazja szukała porozumienia z niemieckim kapitalizmem. Francuski burżuazyjny rząd405zawarł pokój za wszelką cenę. Zgodził się na oddanie niemieckiemu rządowi dwóch prowincji Alzacji i Lotaryngii i zobowiązał się do płacenia ogromnych kontrybucji, aby tylko pozostać u władzy w pozostałych częściach kraju i zdusić znienawidzoną Komunę. Niemieccy mężowie stanu drżeli na myśl, że rewolucyjna dżuma mogłaby przedostać się także do Niemiec. Od razu uwolnili pojmanych francuskich żołnierzy i przepuścili francuską armię do okupowanego przez nią Paryża.
Klęska Komuny Paryskiej była tego rezultatem. Niezależne gospodarcze uwarunkowania w roku 1871 nie dojrzały jeszcze do władzy ludu. Poza obiektywnymi przyczynami do porażki Komuny Paryskiej przyczyniły się także błędy, które zrobiła Komuna. W okresie decydującej walki klas dużą rolę odgrywa świadomość, zorganizowanie, determinacja i właściwa taktyka [przyjęta przez] klasę robotniczą. W tym czasie jednak paryski proletariat nie rozwinął jeszcze należytej agitacji, nie próbował przeciągnąć na swoją stronę dużych mas chłopskich i przez swój brak zdecydowania pozwolił burżuazji na zebranie sił.
Komuna Paryska istniała tylko 28 dni. Jej wspomnienie jest jednak do dziś drogie i święte dla międzynarodowego proletariatu, który czerpie zapał z jej bohaterstwa i uczy się na jej błędach.
18 marca to dzień, w którym masy robotnicze z Paryża po raz pierwszy w historii podniosły czerwoną chorągiew w walce o władzę dla ludu robotniczego i dla socjalizmu, jest to dzień, który co roku świętowany będzie przez proletariat na całym świecie. Zwycięstwo socjalizmu, którego potężne kroki zaczynamy już czuć, będzie wspaniałym pomnikiem, wystawionym przez klasę robotniczą poległym w walce o wolność bohaterom.
