198 „Proletariszer Gedank”, nr 3 [5]
Na arenę historycznych rozstrzygnięć wkroczył Związek Radziecki jako awangarda proletariackiej walki wyzwoleńcze j, jako bojownik o nowy wolny świa t.
21 miesięcy rząd radziecki prowadził konsekwentną politykę neutralności, której celem było niedopuszczenie, aby robotniczy kraj został wciągnięty w krwawe zmagania między dwoma walczącymi imperialistycznymi blokami. Blok faszystowski z hitlerowskimi Niemcami na czele podłożył w Europie ogień pod presją grożącego załamania własnego kapitalistycznego systemu, którego nieunikniony upadek został tymczasowo powstrzymany tylko na drodze nieuczciwych zdobyczy. Tylko z pomocą nowych terytorialnych łupieżczych najazdów, przez podbijanie nowych krajów, bogatych źródeł surowców naturalnych, została oszczędzona egzystencja zepsutego kapitalizmu w państwach faszystowskich. W obronie swojej władzy nad nieskończenie wielkimi terytoriami i panowania na drogach morskich syty imperialistyczny blok, pod przewodnictwem Anglii, podjął walkę, próbując zbudować obronny mur chroniący własną kapitalistyczną gospodarkę, przeciw zagrożeniu dla jego dalszych punktów zbornych – dla kolonialnych posiadłości. W tej oto walce między dwoma imperialistycznymi blokami dla państwa robotniczego nie było miejsc a. Polityczna linia Związku Radzieckiego w ciągu ledwo dwóch lat wojny została ustalona wyłącznie zgodnie z korzyściami dla socjalizmu, które podyktowano w związku z imperialistycznymi zmaganiami, przyjęciem pasywnej roli, aby aktywnie wystąpić dopiero w momencie, gdy oba bloki będą wykrwawione i wycieńczone. Historyczną misją Związku Radzieckiego było stworzenie pod ruiny wykrwawiającego się kapitalizmu podłoża dla nowego społecznego porządku – dla socjalizmu w wymiarze światowym.
Dlatego nieuchronnie musi nadejść wcześniej czy później aktywne przystąpienie Związku Radzieckiego do walki o historycznych rozstrzygnięci a. Za cenę nierzadko ciężkich ustępstw na rzecz faszystowskich Niemiec rząd radziecki próbował oddalić ten moment, nie chcąc dopuścić, aby Związek Radziecki został zmuszony [2] do walki w niesprzyjających okolicznościach. Jednocześnie dzięki tym ustępstwom, które cynicznie tłumaczone były przez ostatnich mohikanów postępowego skrzydła robotniczego jako „współpraca z faszyzmem” – ustawiono zaporę zatrzymującą pochód faszyzmu na wschód, umacniając się na obszarach o decydującym strategicznym znaczeniu przeciw przebiegowi i rezultatom agresywnego zderzenia z faszystowską osią światową.
Umocniona pozycja militarna Związku Radzieckiego i ciągle rosnąca potęga Armii Czerwonej całą swoją siłą skierowane były przeciwko hitlerowskim Niemcom jako głównej sile faszystowskiej osi na świecie. Reżim Hitlera, od pierwszego dnia jego dojścia do władzy, gorączkowo przygotowywał krucjatę przeciw robotniczemu krajowi. Tylko strach przed wojną na dwóch frontach zatrzymał go w momencie, gdy był gotów do wojny, do sprowokowania konfliktu ze Związkiem Radzieckim. Dopiero gdy udało mu się zatopić w krwi i zakuć w łańcuchy prawie całą Europę, przystąpił do bezpośredniego ataku na granice kraju Rad, mając nadzieję na likwidację grożącego czerwonego niebezpieczeństwa ze wschodu jednym uderzeniem, oczekując także tu łatwego zwycięstwa.
Przeciw państwu Rad faszystowskie Niemcy zmobilizowały teraz wszystkie swoje siły. Do krucjaty przeciwko krajowi proletariackiej władzy konsolidują się wszystkie
