„Bafrajung” [6] 261
Na Sycylii pierwszą próbę wprowadzenia getta dla Żydów podjął Fryderyk II w 1312 roku, zarządzając, że Żydzi z Palermo mają mieszkać poza murami miasta; ale dosyć szybko pozwolono im osiedlać się w samym mieście w specjalnym kwartale. W 1352 roku getto zostało wprowadzone we wszystkich miastach sycylijskich; w Trapani527getto znajdowało się przy murach miejskich, w Castro528był specjalny urzędnik jako kierownik getta. Mniej informacji mamy o żydowskich gettach we Francji i Anglii, chociaż także tam [22] od bardzo dawna istniały specjalne kwartały żydowskie – w Londynie wspomniana jest „ulica żydowska” już w 1115 roku.
Bardzo bogaty w nazwy jest żydowski kwartał w Niemczech. Najczęściej spotykamy tu nazwę „Judenstrasse”, jak na przykład w Kolonii, poczynając od XII wieku. W dokumentach hebrajskich kwartał nazywany jest culicą żydowską529. W Wiedniu nosi on nazwę: „in der Juden-Strass” – „unter den Juden”. Podobne nazwy miały kwartały żydowskie w wielu miastach w Saksonii, w większości miast śląska, nad Renem i in. Faktem jest, że w niemieckich miastach Żydzi osiedlali się w osobnych kwartałach. Przyczyny tego są następujące: po pierwsze – znane nam jest powszechne dążenie różnych profesji w średniowieczu do osiadania w specjalnych kwartałach; po drugie – Żydzi chcieli mieszkać blisko swoich powszechnych gminnych instytucji, jak na przykład koło bejt midraszu, mykwy i tym podobnych; i po trzecie – ponieważ we własnym kwartale łatwiej było znaleźć ochronę w czasie niebezpieczeństwa dzięki murom, którymi kwartał był otoczony. Tak było w Steyer (Styria), w Wiedniu („Judenstadt”). Jednak nie we wszystkich miastach w Niemczech Żydzi mieszkali oddzieleni. Były przypadki, kiedy Żydzi mieszkali między nie-Żydami, tak na przykład było w Kolonii (miejsce wśród innych[?]), chociaż tutaj powstały jedne z pierwszych gett. Już w roku 1206 wspomniane są w kolońskich dokumentach: „porta iudeorum” – brama żydowska, w roku 1246: „propugnaculum Judearum” – żydowskie fortece. Tu, jak też w innych niemieckich miastach, na podstawie specjalnych zarządzeń muszą Żydzi osiedlać się w określonych częściach miasta, które były oddzielone od siebie murami i bramami. W pewnych niemieckich miastach lokalna władza urządzała domy publiczne tylko w kwartałach żydowskich. W Świdnicy na przykład (Śląsk) w roku 1375 tamtejsi Żydzi interweniowali u władzy, aby nie zezwalać już więcej na takie przedsięwzięcia w getcie żydowskim. Istotnie zostało im obiecane, że to więcej nie będzie tolerowane.
Najlepiej można zilustrować powstanie i rozwój getta żydowskiego w niemieckich miastach na podstawie dzielnicy Żydów we Frankfurcie n[ad]/M[enem]. W 1462 roku rada miasta postanowiła utworzyć dla wszystkich miejscowych Żydów specjalną „ulicę Żydów”, z tego powodu, że Żydzi, mieszkając bardzo blisko archikatedry, swoimi modlitwami przeszkadzają w nabożeństwie i przez to obrażają uczucia chrześcijan. Dlatego trzeba Żydów wypędzić z ich miejsc i przede wszystkim odizolować ich od okolicznych dzielnic. Ten cel został osiągnięty całkiem szybko dzięki temu, że utworzone zostało getto na granicy między starym i nowym miastem przy kanale, który ciągnął się daleko poza mury miejskie. Na tej „ulicy żydowskiej” było bardzo ciemno; była szeroka na około 7–8 kroków, tak że furmanka nie mogła nawet przystanąć. Znajdowało się tu
