„Nowe Tory” [8] 297
fakt rozpoczęcia działań wojennych oznacza drugą wielką wojnę światową – te jednak przypuszczenia nie szły tak daleko, żadna myśl nie objęła tych rozmiarów czasu i przestrzeni, jakie zakreśliła wojna obecna. Sądzono powszechnie, iż wojna będzie krótkotrwała, jeśli nie błyskawiczna. A tymczasem trwa już przeszło 2,5 roku.
Wojna jest stanem patologicznym. A każdy stan patologiczny prędzej czy później się kończy, aby ustąpić miejsca normalnemu życiu. Jest zadaniem proletariatu bacznie czuwać nad tym, aby kształtować przyszłe koleje ludzkości zgodnie z jego przekonaniem, jego wolą i postawą historyczną. Nie wierzymy w żadne wyroki apokalipsy, ale oceniając rozwój przyszłości metodą dialektyki dziejowej, powinniśmy przede wszystkim wziąć w rachubę zorganizowaną wolę międzynarodowego proletariatu. Jest ona czynnikiem nieodłącznym zdobycia tego, co osiągnąć pragniemy.
Aby konkretnie sformułować zadanie proletariatu, musimy zdać sobie sprawę z istoty obecnej wojny, jej przyczyn i horoskopów.
Klasyczna nauka burżuazyjna, ekonomiści mieszczańscy oceniają przyczynę obecnej wielkiej wojny równolegle do przyczyn poprzedniej wojny światowej. Twierdzą oni, iż główną przyczyną obecnego konfliktu jest antagonizm pomiędzy angielskim a niemieckim imperializmem. Młody niemiecki imperializm, pozbawiony kolonii, baz surowcowych i rynków zbytu dąży wszelkimi siłami do wypierania Anglii z jej dotychczas zajmowanych pozycji, aby je zagarnąć dla produkcji niemieckiej. Jest to wojna powstała na tle zwykłej konkurencji gospodarczej, nieodłącznej w obecnym systemie kapitalistycznym. Naszym zdaniem, z punktu widzenia dialektyki marksistowskiej, przyczyny obecnej wojny sięgają znacznie głębiej. Istotna przyczyna obecnego krwa- wego kataklizmu tkwi w fakcie upadku kapitalizmu w Europie Środkowej przy jedno- czesnym uniemożliwieniu powstania normalnej gospodarki socjalistycznej.
Aby udowodnić [słuszność] tej tezy, należy zanalizować rozwój stosunków gospodarczych w Niemczech powojennych. Na skutek przegranej wojny Niemcy utraciły swoje kolonie oraz rynki zbytu. Z drugiej strony Niemcy posiadały gigantyczny, nienaruszony aparat produkcyjny, potężny przemysł o najwyższym wyposażeniu technicznym, który w niczym nie ucierpiał podczas zeszłej wojny, przeciwnie, jeszcze bardziej się rozrósł. Ta dysproporcja pomiędzy zdolnością produkcyjną a zdolnością absorbcyjną wstrząsnęła poważnie systemem kapitalistycznym w Niemczech, powodując wielkie bezrobocie i towarzyszące mu fermenty społeczne. Drugim wstrząsem był brak i ciągły odpływ złota i dewiz z Niemiec. Niemcy zmuszone na skutek klauzul powojennych do płacenia państwom koalicji wielkich sum tytułem odszkodowania za straty wojenne, tracą swój i tak niezmiernie szczupły zapas złota, nie otrzymując w zamian żadnego ekwiwalentu. Niemiecki przemysł jest również pozbawiony podstawowych surowców, niezbędnych mu do dalszej produkcji. Musi je zakupić w krajach anglosaskich, płacąc za nie realnie złotem. I tak obserwujemy proces ciągłego, systematycznego ubywania zapasu złota, nic natomiast nie przybywa, gdyż Niemcy są pozbawione zamorskich rynków zbytu, a z krajami Europy prowadzą raczej handel o charakterze kompensacyjnym, otrzymując w zamian za dostarczone produkty przemysłowe, płody rolnicze, potrzebne dla wewnętrznej konsumpcji.
[4] bb[…]bb się zapasu złota i bogactwa narodowego w Niemczech bb[…]bb w swej konsekwencji do kryzysu strukturalnego gospodarki kapitalistycznej. Mamy z jednej strony potężny aparat produkcyjny przemysłu, a z drugiej strony nie ma za co produkować
