46 „Jugnt-Ruf”, nr 5 [1]
w Wilnie100. Zginęło 1700 osób. Jednocześnie z pochwałą i głęboką satysfakcją możemy przekazać [informację] o bohaterskiej postawie tamtejszych Żydów, [zwykłych] członków ludu. Około 200 zdecydowanych na wszystko, ciężko pracujących Żydów, nie poszło na śmierć z pochyloną głową i brakiem odwagi. Z bronią w ręku przystąpili bohatersko do nierównej walki. Z jednej strony po zęby uzbrojona banda z bronią maszynową i granatami, z drugiej strony nieustraszeni bojownicy. Padli, ale wraz z nimi także 20 morderczych żandarmów. Prosty ludzki instynkt, [aby] nie dać się prowadzić na śmierć, w przypadku Nowogródka wzniósł się do (rangi) symbol u, symbolu honoru i szacunku dla życia, który nie ulega rozpaczy i rezygnacj i.
Niech służy to za przykład mężnej ludzkiej postawy!101
Siedemdziesiąt jeden lat minęło, od kiedy robotnicze społeczeństwo Paryża stanęło do zbrojnego powstania. Od tego czasu wiele prób i powstań czynionych było przez światowy proletariat, wiele doświadczeń mieli robotnicy całego świata w ciągu tego czasu. Jednak [to] Komuna Paryska wiele nauczyła dzisiejsze walczące pokolenie robotnicze, [pokazała,] jak walczyć bohatersko i z poświęceniem życia o utrzymanie władzy robotniczej, gdy już dostanie się ją w swoje ręce.
Wojna w roku 1870 między Francją i Niemcami była starciem dwóch wzrastających państw kapitalistycznych z imperialistycznymi apetytami. Francja ze swym cesarzem Napoleonem III103dążyła do odebrania Niemcom lewego brzegu Renu. Z kolei Niemcy ze swym „żelaznym kanclerzem” Bismarckiem niby się broniły przed francuskim atakiem, ale po cichu planowały zdobycie prowincji Alzacji i Lotaryngii. Klęska pod Sedanem104w roku 1870, gdy cesarz Napoleon i jego armia wpadli w ręce Niemców, obnażyła przed całą Francją zgniliznę i marazm cesarskich rządów. Gniew mas robotniczych na cesarskich wojskowych i urzędników zwrócił się także przeciw burżuazji, dzięki której cesarz doszedł do władzy. Rząd Tymczasowy, który ogłosił Francję republiką, nie był w stanie umocnić się i utworzyć nowego, silnego państwa burżuazyjnego. To wszystko stworzyło korzystną sytuację dla paryskich rewolucyjnych robotników i chłopów, by przechwycić władzę.
Natychmiast wybrane zostały demokratyczne władze miasta, które nazywały się „Komuną” i ogłosiły się jedyną siłą polityczną w mieście Paryżu. Owa reprezentacja
