50 „Jugnt-Ruf”, nr 5 [1]
„Kawałeczek pyłu, na wielkiej, szerokiej przestrzeni świata
A jednak dumniejszy od Boga, dzięki uświadomieniu
Marzący błądziłem przez to życie
Zaprzeczając niebu i bogom
Spragnionym krwi, ludzi pożerających
Nigdy nie istniejącym, a złym bogom…”108
Albo:
„Jakże piękny jesteś świecie tysiąca szczęść
Jakże piękna jesteś ziemio w swym wdzięku
Jakże wspaniałe jesteś życie w swej wielkości
Jakże potężny – jest Twój pęd i wigor”.109
Blaskiem głębokiego optymizmu przesiąknięty jest stosunek Bowszowera do natury, do świata, do życia. Bowszower jest pierwszym optymistą i jednym z nielicznych, wyraźnych optymistów w naszej poezji.
„Ja chcę: by w Twój oddech powoli się wlewał
Niczym mgła, mój smutny, umęczony duch
Lecz dopóki nie padnę, oświećcie mi mój umysł
By zbudzić mych braci, którzy błądzą…”
[9] Motyw poświęcenia się, całkowitego oddania się sprawie rewolucyjnej, powtarza się u Bowszowera nieskończoną ilość razy.
W wierszach Bowszowera przewija się delikatna liryczność i nierzadka ludowa czystość, wyjątkowa śpiewna radość.
Bowszower jest jednym z naszych pierwszych, autentycznych liryków, jednym z naszych mistrzów. Strofa Bowszowera – jest w pełni rozbudowaną strofą, jego obraz jest całym, wyraźnym obrazem. Jego strofa – b[…]b, jego rytm, obraz, nie odstają od strofy, rytmu i obrazu nowoczesnego wiersza.
Stosunek Bowszowera do kultury słowa widzimy w samych jego wierszach: Siedzę jak szlifierz diamentów
I pucuję wiersze moje
Mam odwagę, rozum, siłę
By je ostrzyć, wiersze moje.110
Albo:
Wybrałem słowa żargonowe
Każdą linijkę wielokrotnie przepisałem
Być może takt muzykalniej zabrzmi
Bowiem w dzisiejszych czasach… ludzie chcą, powinni śpiewać… Więc ja tak całkiem długo szukałem, grzebałem
Słowa drewniane ciąłem, heblowałem…111
