[Parasza Be-har], [18.05.1940] [30] 71
a ponieważ „arPrzykazaniem Bożym jest liczenie tygodnia i przykazaniem Bożym nakazem
jest liczenie dniaar”(21), czynimy to przez siedem dni w każdym tygodniu, wszystko
dla naszego uświęcenia. Dzięki temu samo jestestwo każdego Żyda staje się przykazaniem,
i właśnie na to wskazuje fakt, że za sprawą liczenia comeruc święto cPesachc
nazwane zostało szabatem, albowiem ckażde innec święto uświęcają Żydzi, natomiast
szabat jest arustalony i wiecznyar234, gdyż Pan go uświęca, cdlatego mówimy o Nim
w modlitwach:c „uświęcający szabat”(22), a poprzez nasze uświęcenie przy odliczaniu
comeruc także święto, które uświęcamy, nazywane jest szabatem.
30. [Parasza Be-har] c18.05.1940c
„I przemówił Pan do Mojżesza na górze Synaj itd.”(1)235, a Raszi objaśnia: „Co ma
wspólnego szmita236 z cobjawieniemc na górze Synaj itd.c?c”, ci sam odpowiada:c „bo
itd., wszystkie jej zasady ogólne, szczegółowe nakazy i drobne szczegóły zostały dane
na Synaju itd.”(2).
Oto w Pieśni nad pieśniami najpierw jest dwukrotnie237 powiedziane: „dMój jest mój
Umiłowany, a ja jestem Jegod”(3), następnie zaś: „dJa jestem Jego i nade mną jest Jego
pragnienied”(4), wedle prostego rozumienia należałoby najpierw powiedzieć: „nade mną
jest Jego pragnienie”, cto znaczy,c samo tylko pragnienie Świętego Błogosławionego
cskierowanec jest ku mnie, i dopiero potem: „Mój jest mój Umiłowany”, albowiem nie
(21) W poprzednich edycjach zmieniono na lm.: „tygodnie” i „dni”, zgodnie z TB Rosz ha-Szana 5a;
Menachot 66a; Chagiga 17b.
(22) Wg TB Chulin 101b.
(1) Kpł 25,1.
(2) Raszi, tamże (cytując Sifra, Be-har, parasza 1): „Co ma wspólnego szmita z cobjawieniemc na
górze Synaj? Wszak wszystkie przykazania zostały wypowiedziane na Synaju, bo tak jak w przypadku
szmita – której wszystkie zasady ogólne, drobiazgowe nakazy i drobne szczegóły zostały
dane na Synaju – tak też wszystkie one cprzykazaniac, ich zasady ogólne i drobne szczegóły cpochodząc
z Synaju”.
(3) Pnp 6,3.
(4) Pnp 7,11.
234 Aram. kwia we-kajma.
235 Cały fragment Kpł 25,1–5: „I przemówił Pan do Mojżesza na górze Synaj tymi słowy: Mów
do synów izraelskich i powiedz im tak: Gdy wejdziecie do ziemi, którą Ja wam daję, to ziemia ta
będzie obchodzić szabat dla Pana: Przez sześć lat będziesz obsiewał swoje pole i przez sześć lat
będziesz obcinał swoją winnicę, i będziesz zbierał jej plon. Lecz w roku siódmym będzie mieć ziemia
szabat całkowity, odpoczynek, sabat dla Pana. Nie będziesz obsiewał swego pola ani obcinał
swojej winnicy. Nie będziesz zbierał żniwa z tego, co samo wyrosło po żniwie twoim, i nie będziesz
zrywał winogron z nie obciętych pędów. Ziemia mieć będzie rok odpoczynku”.
236 Hebr. szmita – rok szabatowy, przypadający co siedem lat, z którym wiążą się: zakaz uprawiania
ziemi i zbierania plonów oraz nakaz darowania długów.
237 W Pnp 2,16 i 6,3.
30
