[Siódmy dzień Pesach], [18.04.1941] [53] 149
Z tego względu gdy ktoś powtarza custępc Tory, którego już cprzedtemc się uczył,
powinien zgłębiać go tak, by za każdym razem nauczyć się z Tory czegoś nowego,
aby Święty Błogosławiony mógł go także teraz cbezpośrednioc nauczać, a dzięki temu
spowoduje cnowec objawienie w Niebiosach i poprzez to objawienie, którego dokona
w Niebiosach, również dla niego tu, na dole dokona się objawienie. Z każdej rzeczy,
którą czyni Pan, powinniśmy się czegoś nauczyć, oto jeśli bejt din skazał kogoś na karę
chłosty, to jest to Tora, albowiem csędziowiec wypełnili nakaz Tory, skazując na chłostę
tego, kto podlega karze chłosty, i dlatego również cierpienia, które Pan na nas zsyła, też
są Torą, a gdy człowiek cczegośc się z nich uczy, wówczas Święty Błogosławiony staje
się nauczycielem Tory: „od moich uczniów więcej niż od nich wszystkich”(15) i objawienie
dokonuje się na górze i na dole435, a dzięki temu objawieniu zniesione zostaje zasłonięcie
Boskiego Oblicza436 i złagodzone437 są cwszystkiec wyroki. Najpierwszą nauką,
jaką powinniśmy wynieść z cnaszychc cierpień, jest wiara w Pana i potężna ufność
w Niego, niechaj będzie błogosławiony, że On nas wybawi. A to, jak bardzo w godzinie
cierpienia winniśmy umacniać wciąż od nowa cnasząc wiarę i ufność w Niego, niechaj
będzie błogosławiony, widzimy stąd, że oto morze nie rozwarło się cprzed synami
Izraelac, dopóki plemię Beniamina nie weszło do cwodyc, a Nachszon syn Aminadaba
zanurzył się w morzu aż po nozdrza, jak wiadomo z midraszu(16). A dlaczegóż było to
konieczne? Oto cwerset powiada:c „cPotem rzekł Pan do Mojżesza: Dlaczego wołasz
do mnie?c Powiedz synom izraelskim, aby ruszyli”(17), co Raszi objaśnia cnastępująco:c
„Sama wiara, jaką w Nim pokładali, cwychodząc z Egiptu na pustynię,c wystarczyła,
cby otworzyć przed nimi Morze Czerwonec”(18), a następnie Raszi objaśnia cinny werset:c
„I tak uczynili”(19)438: „Nie powiedzieli bowiem: Jakim sposobem moglibyśmy stawić
czoło naszym prześladowcom”, co jest oznaką jeszcze mocniejszej wiary, cniż ta, którą
(15) TB Taanit 7a.
(16) Ibidem, Sota 37a: cGdy synowie Izraela stanęli nad Morzem Czerwonym,c „djedno plemię
mówiło: nie wstąpimy jako pierwsi do morza, inne mówiło: my także nie wstąpimy pierwsi do
morza, a wtedy ruszył do przodu Nachszon syn Aminadaba i wstąpił w morze jako pierwszy […]
to o nim powiada tradycja chebr. kabalac: »Wybaw mnie, Boże, Bo wody sięgnęły mojej duszy«d”
(Ps 69,2). „Sięgnęły duszy” oznacza, że sięgnęły aż po nozdrza, czyli tę część ciała, którą człowiek
oddycha. Zob. więcej w: Be-midbar raba, parasza Naso 13, 7; Midrasz Tehilim, psalm 76, 1.
(17) Wj 14,15.
(18) Raszi, tamże: „Przez wzgląd na zasługi ich ojców i ich samych oraz na wiarę, jaką we Mnie
pokładali, cwyruszając z Egiptu na pustynię,c wystarczyła ona, by otworzyć przed nimi Morze
cCzerwonec”.
(19) Wj 14,4. Ściśle rzecz biorąc, ten werset nie pojawia się „następnie”, tzn. po wersecie Wj 14,15,
celem Autora nie jest jednak wskazanie kolejności wersetów biblijnych, lecz chronologiczne uporządkowanie
wydarzeń.
435 Tj. w niebie i na ziemi.
436 Hebr. hastarat Panim, czyli hester Panim.
437 Hebr. nimtakin, dosł. „osłodzone”.
438 Cały fragment Wj 14,1–4: „Potem odezwał się Pan do Mojżesza, mówiąc: Powiedz synom
Izraela, aby zawrócili i rozłożyli się obozem pod Pi-Hachirot, między Migdolem a morzem, naprzeciw
Baal-Safon. Będziecie obozować naprzeciw niego nad morzem. Faraon zaś powie o synach
izrael skich: Zabłądzili w kraju, zamknęła ich pustynia. Przywiodę do zatwardziałości serce faraona
