[Rosz ha-Szana], [22.09.1941] [62] 181
stworzył colamc jecira, w którym następuje jeszcze większe objawienie, a potem colamc
asija(25), w którym Żydzi poprzez swoją służbę cBoguc tworzą na poziomie cliterc waw,
he dalsze objawienie w colamc asija, tak że za sprawą cichc praktycznych uczynków
Jego światło i Jego świętość rzeczywiście objawiają się nawet w materialności colamc
ha-asija527; praktycznie przestrzegane przykazania, które człowiek wykonuje swym ciałem,
swoją krwią, swoją siłą, a nawet dyspozycjami psychicznymi, pochodzącymi z jego
duszy zwierzęcej528 i stanowiącymi o jego fi zycznej żywotności, sprowadzają cna światc
świętość Bożą i Torę. I właśnie dlatego każdy człowiek umysłem swym pragnie służyć
Panu, chociaż w praktyce może to być dlań trudne, albowiem w jego zamyśle, czyli
na poziomie jod, he, już dokonało się Jego objawienie, gdyż dokonał go Pan, inaczej
jednak rzecz się ma z praktycznym działaniem, ctj. na poziomiec waw, he, tu bowiem
człowiek musi dokonać nowego stworzenia, co jest dla niego rzeczą niełatwą. I dzięki
temu możemy co nieco zrozumieć, w naszej sytuacji, cto, co napisano wc midraszu Be-
-reszit raba 17: „Rabbi Acha powiedział: W chwili gdy Święty Błogosławiony doszedł
do stworzenia(26) człowieka, zasięgnął rady u aniołów służebnych itd. Odparł im: Mądrością
będzie was przewyższał itd. Zapytał ich: Jak się ten i tamten nazywa? Lecz oni nie
wiedzieli. Postawił je przed człowiekiem, pytając go: Jak się ten i tamten nazywa? On
zaś odparł: to jest byk itd. A Ja, jakie jest Moje imię? Rzekł Mu itd. cCiebie godzi się
nazywaćc Adonaj itd.”, zob. tamże(27).
Otóż w najprostszym rozumieniu trudno jest pojąć, dlaczego w istocie to człowiek(
28) nadawał nazwy rzeczom tego świata, a co więcej, imieniem Adonaj nazwał
Świętego Błogosławionego, i dlaczego właśnie ten fakt miałby stanowić argument przeciw
aniołom csprzeciwiającym sięc stworzeniu człowieka. Otóż wiadomo, że nazwa529
każdej rzeczy stanowi cźródłoc jej żywotności, jak jest napisane: „dżywą duszą jest
jej imięd”(29)530, a więc jego imię stanowi jego żywotną duszę, cprzy czymc zdarza się
(25) Zohar chadasz 57a–57b.
(26) W drugiej edycji: li-wro c„aby stworzyć”c.
(27) Be-reszit raba 17, 4: „Rabbi Acha powiedział: W chwili gdy Święty Błogosławiony doszedł do
stworzenia człowieka, zasięgnął rady u aniołów służebnych, rzekł im: Uczyńmy człowieka. Oni
zaś rzekli mu: Jakiż pożytek jest z tego człowieka? Odparł im: Mądrością będzie was przewyższał.
Postawił przed nimi bydlęta i dzikie zwierzęta, i ptaki, pytając ich: Jak się ten i ten nazywa?
Lecz oni nie wiedzieli. Postawił je przed człowiekiem, pytając go: Jak się ten i ten nazywa? On
zaś odparł: to jest byk, to jest osioł, to koń, a to wielbłąd. A ty jak się nazywasz? A on rzekł Mu:
Godzi się, bym nazwany został człowiekiem chebr. adamc, gdyż stworzony zostałem z ziemi chebr.
adamac. A Ja, jakie jest Moje imię? Rzekł Mu: Ciebie godzi się nazywać Adonaj, albowiem jesteś
Panem wszystkich Twoich stworzeń”.
(28) W poprzednich edycjach: ha-adam c„ten człowiek”c, z przedimkiem określonym he-.
(29) Rdz 2,19.
527 Tu z przedimkiem określonym ha-.
528 Hebr. nefesz ha-behemit.
529 Hebr. szem zapisane ze znakiem cere oznaczającym samogłoskę „e”.
530 Biblijne wyrażenie nefesz chaja (istota żywa) Szapiro rozumie tu dosłownie, jako „żywa dusza”.
Cały werset Rdz 2,19: „Utworzył więc Pan Bóg z ziemi wszelkie dzikie zwierzęta i wszelkie ptactwo
niebios i przyprowadził do człowieka, aby zobaczyć, jak je nazwie, a każda istota żywa miała
mieć taką nazwę, jaką nada jej człowiek”.
