Opis: Opis sytuacji języka jidysz na Węgrzech w latach dwudziestych ubiegłego stulecia. Liczba użytkowników węgierskiej odmiany jidysz, określanej przez autora jako der ungarisz-jidisz dialekt (dialektem węgiersko-jidyszowym), zmalała wyraźnie w tamtym okresie na skutek postępującej asymilacji językowej (tendencja ta dotyczyła również języka hebrajskiego). Językiem jidysz w mowie codziennej posługiwano się jedynie na niewielkim obszarze, obejmującym ziemie dzisiejszej Słowacji, Marmaroszu i Transylwanii. Na pozostałych terenach ludność żydowska mówiła po niemiecku i węgiersku, zwłaszcza młode pokolenie. Język jidysz istniał w formie ustnej, natomiast w formie pisanej posługiwano się językiem niemieckim zapisywanym alfabetem hebrajskim. Węgierski jidysz, co doskonale ilustrują dwie pieśni dołączone do artykułu, miał niewiele wspólnego z odmianami jidysz występującymi na terenie Europy Środkowo-Wschodniej. Różnice między nimi dotyczyły w głównej mierze wymowy, w mniejszej zaś zasobu słownikowego, który był w wysokim stopniu zgermanizowany i składał się z niewielu słów węgierskich i hebrajskich.
Sygnatura: az14
Źródło: C. Szpira, Di jidisze szprach in Ungarn, „Szriftn fun Jidiszn Wisnszaftlechn Institut” 1926, t. 1, s. 195-200.
Serwis wykorzystuje pliki cookie do celów statystycznych. Jeśli się na to nie zgadzasz,wyłącz obsługę plików cookie w swojej przeglądarce internetowej.
