Obóz przejściowy w Pomiechówku [1] 25
Krążą pogłoski, że niektórzy chorzy zostali spaleni na stosie. My zaś otrzymaliśmy rozkaz iść dalej na lewo, już bez żandarmerii i szturmistów. Udaliśmy się w kierunku ghetta Ludwisin53. Włóczyliśmy się całą noc po lasach i ugorach. Nad ranem przyszliśmy do pierwszej wioski. Chłopi wyszli z domów i częstowali nas, czym mogli: chlebem, kawą, ogórkami, jabłkami itp.
Wreszcie przybyliśmy do Ludwisina. Spotykamy pierwszych Żydów. Widać, że współczują z nami. Na pierwsze powitanie dzielą chleb i kawę. Idziemy dalej do punktu zbornego przy Judenracie. Przy wejściu znów chleb i kawa. Po południu zupa. Pomoc lekarska na miejscu. Opatruje się chorych i okaleczonych. Nazajutrz rano śniadanie i odmarsz do kolejki. A potem – Warszawa, kwarantanna, no i Stawki 9.
Napisał (–) Abram Błaszka
[15]
Abram Błaszka,
Syn Rubina Hersza i Ch[…]
zam. w Warszawie w Schronisku przy ul. Stawki 9, 50
Nauczyciel judaistyki w „Tarbucie”54
ŻYCIORYS
Urodziłem się w Nowym Dworze 22 X 1918. Ojciec, Żyd nabożny wychowywał mnie w duchu tradycji żydowskiej i w piątym roku życia oddał mnie do chederu, do mełameda dla początkujących. W siódmym roku życia wstąpiłem do szkoły powszechnej. Gdy55 byłem w klasie trzeciej, porzuciłem cheder i zacząłem uczęszczać na kursy hebrajskiego. W czternastym roku życia ukończyłem szkołę powszechną i wstąpiłem do Państwowego Seminarium dla Nauczycieli Religii Mojżeszowej w Warszawie, które po pięciu latach studiów ukończyłem, otrzymując dyplom nauczyciela. W r. 1938, rok po ukończeniu seminarium, otrzymałem posadę jako nauczyciel judaistyki w „Tarbucie” w Nowym Dworze. Na tym stanowisku56 trwałem tylko rok czasu, gdyż wybuchła wojna. Opuściliśmy wtedy Nowy Dwór i udaliśmy się do Warszawy, gdzie przetrwaliśmy bombardowania. Po zakończeniu działań wojennych wróciliśmy do Nowego Dworu. Prześladowania Niemców zmuszają nas do ucieczki do Warszawy. W Warszawie mieszkaliśmy do marca 1941 r.
