106 Rozdział 4. Getto warszawskie – dzieci [13]
13.
B.d. [po 09.1941], N.N., Memoriał do Prezesa Rady Starszych przy Gminie Żydowskiej w Warszawie w sprawie szkolnictwa w getcie warszawskim
[1]
Do
Pana Prezesa Rady Starszych
przy Gminie Żydowskiej
w Warszawie
Memoriał
W końcu listopada 1939 r. zostały zamknięte aż do odwołania wszystkie szkoły i zakłady kształcenia. Od tego czasu społeczeństwo żydowskie czekało na próżno na powtórne otwarcie szkół. Młodzież i dzieci żydowskie znalazły się bez wychowawczej opieki, wytrącone z normalnego trybu życia. Był to dotkliwy cios dla społeczeństwa żydowskiego, który pociągnął za sobą ogromne straty w wartościach materialnych i moralnych.
Społeczeństwo żydowskie świadome ogromu spraw czekało z utęsknieniem chwili, kiedy znów będzie mogło zorganizować opiekę wychowawczą i zajęcia kształcące dla swego młodego pokolenia. Każda wzmianka, dająca nadzieję poruszała zainteresowane grupy rodziców, nauczycieli i przedstawicieli dawnych organizacji szkolnictwa społecznego. Dawały one o sobie znać za każdym razem w enuncjacjach kierowanych do Rady Starszych, A[merican] J[oint] D[istribution] C[ommittee] lub instytucji społecznych. Kiedy wreszcie w pierwszych dniach września bieżącego roku ogłoszone zostało Zarządzenie dotyczące szkolnictwa żydowskiego243 wydawało się, że sprawa kształcenia i wychowania dziecka żydowskiego znajdzie odpowiednie rozwiązanie. Niestety zastała nas ta chwila nieprzygotowanych. Nie mieliśmy ani aparatu administracyjnego, ani programu, ani lokalu, ani umeblowania, ani pomocy naukowych. Nie zostały poczynione żadne kroki w kierunku przygotowania do użytku szkół żydowskich tych pomocy naukowych, które zostały nabyte przez Żydów, a które chwilowo były oddane do użytku dzieci polskich. Chodzi w tym wypadku o duże wartości materialne w chwili obecnej niezastąpione. Memoriał w tej sprawie został złożony Radzie Starszych przy Gminie Żydowskiej w Warszawie na wiosnę bieżącego roku.
