256 Rozdział 7. Getto warszawskie – utwory literackie [35]
Przez chwilę panuje pełna zaskoczenia cisza. Później wśród publiczności podnosi się krzyk.
-Taka granda!
- Fu, ale banda!
-Powinni się wstydzić, w taki czas!
- Tak sobie kpić z biedoty!
Przywódca: Panowie, lepiej zwróćmy się do prawdziwego dyrektora.
Osoba postronna: A gdzież on jest?
Przywódca: Zaraz tu zapukam, tu przy tym okienku siedzi on, ten mędrzec. (Puka w boczne okienko).
[5] Otwiera się okienko i pojawia się dyrektor, który nic nie mówi tylko ciągle kręci głową na nie. Petenci defilują przed dyrektorem i przedstawiają swoje potrzeby.
- gProszę panag, karteczkę na wannę!
- A mnie trochę kartofli!
- Dla mnie pantofle.
- Badanie!
- Maleńkie mieszkanie!
- Koszula konieczna!
- Jedne majtki chociaż!
- A ja, panie Mendel, potrzebuję pas rupturowy.
A dyrektor raz po raz kręci głową, tam i z powrotem: nie.
Przywódca: Usłyszeliśmy więc już od niego samego. Wszyscy: (Przedrzeźniają dyrektorskie grymasy) Nie, nie, nie.
Przywódca: Panowie, nie wolno nam stąd odejść z niczym. Bo jeśli oni nie mają dla nas nic, to z czego oni będą żyć?
To przecież dla nich niebezpieczeństwo, powinniśmy im chociaż współczuć i zebrać dla nich trochę produktów i rzeczy.
[6] Zaproponujcie im jakiś przedmiot, oni przecież nie posiadają nic, ani kawałka b[...]b ani odrobiny wrażliwości!
(kurtyna)
M. Tykociński Warszawa, luty, 1941.
[tłum. z j. żyd. Sara Arm]
HWC 61.2
Opis: oryg., rkps, atrament, j. żyd., 105x255 mm, k. 5, s. 5.
