Wstęp 195
Rady Żydowskiej: inż. Perkal, dr Lubelski i Stefan Frenkel. Aby zapobiec dalszemu samowolnemu przemieszczaniu się, 16 listopada Niemcy wprowadzili obowiązek noszenia przez Żydów opaski dyskryminacyjnej na prawym ramieniu, a od 18 listopada znieśli prawo swobodnego poruszania się w mieście i powiecie kaliskim31.
20 listopada przeprowadzili kolejną akcję przesiedlenia Żydów w obrębie miasta. W ciągu kilku dni w Hali Targowej znalazło się ok. 10 tys. osób.
2 grudnia Niemcy rozpoczęli przesiedlenia do miast i miasteczek Generalnego Gubernatorstwa, m.in. Kałuszyna32, Kosowa Lackiego33, Krakowa, Lublina, Łochowa34, Łosic35, Łukowa36, Parczewa37, Rembertowa38, Rzeszowa, Sandomierza, Węgrowa39, Włodawy40. W trakcie pierwszego planu krótkoterminowego (I Nahplan) w dniach 1–17 grudnia 1939 r. z całego Kraju Warty przesiedlono co najmniej 87 883 osoby, w tym 9729 Żydów kaliskich41. Pozostawiona własność przesiedlonych została zrabowana. Przedmioty o dużej wartości zagarnęli Niemcy, rzeczy o mniejszej wartości zostały tanio odsprzedane Polakom.
W Kaliszu zostało kilkuset Żydów: 598 pacjentów szpitala żydowskiego, jego pracownicy, 20 sierot42. Judenrat został zreorganizowany, ale na jego czele pozostał Hahn. Szpital Starozakonnych przy ul. Piskorzewskiej 21 stał się centralnym miejscem dla kaliskich Żydów. Do listopada placówką kierował dr Dawid Seid43, a po jego wyjeździe dr Debora Gross-Schinagel44. Pod opieką szpitala znajdowali
