142 Prowincja Prusy Wschodnie (Provinz Ostpreussen) [29]
Resztę, oczekującą swojej kolejki, dręczono, jak to zwyczajnie w obozie koncentracyjnym: mężczyzn brano na roboty przymusowe, kazano kulać się po błocie, wykonywać godzinami karne ćwiczenia („padnij–powstań” lub też przysiady) albo czyścić gołymi rękoma klozety, a nieczystości nosić na własnych paltach.
Ja wyjechałem jako jeden z ostatnich. Na drogę dał nam Czerwony Krzyż (jak zresztą wszystkim innym transportom) wagon kartofli. Mieliśmy do dyspozycji pociąg osobowy. Przed odjazdem odbyła się lustracja i Niemcy kazali lżej rannym zdjąć bandaże, a ciężej – przewinąć je tak, aby nie było widać śladów krwi.
Dzisiaj w Płocku nie ma dosłownie ani jednego Żyda. Die Stadt ist Mamesch
Judenrein”120.
ARG I 967 (Ring. I/885)
Opis: oryg., rkps (FLIG*), atrament, j. pol., 223×352 mm, tekst miejscami trudno czytelny, k. 6, s. 11.
DROBIN
29.
Po 6.05.1941, Warszawa-getto. N.N., Relacja pt. יד ןופֿ ןעגנובעלרעביא יד ןגעוו םיטרפ" "לטעטש ןופֿ גנורעדנאַווסױא רעזײַוולייט רעייז זיב ךורבסױא המחלמ רעד טניז ,ןעיבאָרד ןיא ןדיי [„Szczegóły dotyczące przeżyć Żydów w Drobinie, od wybuchu wojny do czasu opuszczenia miasta przez część z nich”] (6.05.1941 r.). Krótka charakterystyka losów ludności żydowskiej Drobina od wybuchu wojny do wysiedlenia (1939–1941)
[1] Drobin121
Szczegóły dotyczące przeżyć Żydów w Drobinie od wybuchu wojny do chwili opuszczenia przez część z nich miasteczka
Przed wojną w Drobinie znajdowało się 300 rodzin122a potem, podczas wojny, doszło jeszcze 400 rodzin uciekinierów z różnych miast123.
