Dystrykt lubelski [43] 139
43.
01.1942, Warszawa-getto. N.N., Relacja pt. "ןישטיהירקס" [„Skryhiczyn”]. Los społeczności żydowskiej (rolników) we wsi Skryhiczyn w czasie okupacji: pogrom po wkroczeniu Niemców w 1939 r. – zastrzelono wszystkich mężczyzn w rodzinie Halperinów, wysiedlenie 22.11.1941 r.
[1] Skryhiczyn
„Dzisiejszy dzień zbulwersował nas wszystkich. Wszystkim Żydom kazano opuścić w ciągu 30 minut Skryhiczyn. Możecie sobie łatwo wyobrazić sytuację tych nieszczęśliwych ludzi. Nie pozwolono niczego zabrać – poza rzeczami osobistymi. Zabrano też ziemię wszystkim skryhiczyńskim Żydom. Kto wie, jakie wydarzenia jeszcze są przed nami?”.
Tak napisał tamtejszy mieszkaniec, który przeżył wypędzenie 22 listopada 1941 r.247
Wieś ta, leżąca nad Bugiem obok Dubienki, w lubelskim okręgu, hrubieszowskim powiecie, [2] należy do nielicznych w przedwojennej Polsce, gdzie Żydzi zajmowali się pracą na roli248. Żydzi-chłopi posiadali tu dobrze utrzymane gospodarstwa, uprawiali 100 mórg249 ziemi własnymi rękami i z pomocą najemnych pracowników. Niejeden raz można było tu zobaczyć, jak wiatr rozwiewał brody żydowskich chłopów idących za pługiem, zasiane pola i bose, zdrowe żydowskie córy i chłopców, którzy kosami i sierpami w chłodne i gorące dnie ścinali zboże na polach i [trawę] na wilgotnych zielonych łąkach.
Po przyjściu okupanta zamożnym żydowskim właścicielom ziemskim przydzielono komisarzy; w mniejszych gospodarstwach zabrano określony kontyngent produktów.
