Wstęp XXVII
czeniach ludności w czasie wojny obronnej często się zdarzało. Zakazano dostarczania surowców rzemieślnikom żydowskim. 18 października zarząd okręgu łódzkiego (obejmujący też Warszawę i teren późniejszego dystryktu warszawskiego) wydał rozporządzenie o zakazie handlowania przez Żydów artykułami włókienniczymi i skórami, które podcięło cały żydowski przemysł łódzki oraz byt wielu drobnych handlarzy i rzemieślników10.
Część okupowanych przez Niemcy ziem polskich wcielono bezpośrednio do Rzeszy: województwa pomorskie, poznańskie i śląskie, północną i zachodnią część województwa warszawskiego, zachodnią część województw białostockiego i łódzkiego, tworząc cztery jednostki administracyjne: prowincję Prusy Wschodnie, Okręg Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie, Okręg Rzeszy Kraj Warty i prowincję Śląsk. Z pozostałych ziem – centralnej Polski – 26 października 1939 r. na mocy dekretu Adolfa Hitlera powołano Generalne Gubernatorstwo. Administracyjne dzieliło się ono na cztery dystrykty. Dystrykt krakowski obejmował teren przedwojennego województwa krakowskiego bez powiatów Chrzanów i Wadowice i bez Spiszu i Orawy. Dystrykt lubelski odpowiadał terytorialnie obszarowi województwa lubelskiego bez powiatu siedleckiego, a z włączonymi powiatami województwa lwowskiego, niezajętymi przez ZSRR. Dystrykt radomski tworzyło województwo kieleckie i część łódzkiego, natomiast warszawski – województwo warszawskie z powiatami łowickim i skierniewickim województwa łódzkiego i powiatem siedleckim województwa białostockiego. Ostateczne ustalenie granic GG nastąpiło po 8 listopada 1939 r., kiedy wojska radzieckie wycofały się z terenu Lubelszczyzny11.
Władzę centralną w GG sprawował rząd GG i generalny gubernator, którym przez cały okres okupacji był Hans Frank, rezydujący w Krakowie. Na czele dystryktów stali gubernatorzy: krakowskiego – Otto Wächter, później Richard Wendler, następnie Curt Ludwig von Burgsdorf; lubelskiego – kolejno Friedrich Schmidt, Ernst Zörner i Richard Wendler; radomskiego – Karl Lasch i Ernst Kundt; warszawskiego: Ludwig Fischer. Dystrykty dzieliły się na powiaty (Kreis), te zaś na gminy (Gemeinde). Na czele władz powiatu stali starostowie powiatowi (Kreishauptmann). W niektórych, większych powiatach tworzono rodzaj delegatur: komisariaty powiatowe (Landkommissariat), kierowane przez komisarzy. Ponadto w niektórych miastach, takich jak Warszawa, Kraków, Radom, Lublin, Częstochowa
