Wstęp XXIX
wszystkich Żydów, z okręgu Prusy Zachodnie Polaków pochodzących z byłego Królestwa Kongresowego, a z Poznańskiego i Prus Wschodnich „szczególnie wrogo nastawionej ludności polskiej”. Pierwsza fala przesiedleń planowych do GG nastąpiła w grudniu 1939 r., następna w lutym–marcu 1940, a kolejna w styczniu–marcu 1941 r. Według zbiorczych danych niemieckich do 16 marca 1941 r. przesiedlono 364 665 osób, w tym większość z Kraju Warty. Szacuje się, że było wśród nich 80–90 000 Żydów15. Drugim obszarem dużych wysiedleń Żydów do GG był teren północnego Mazowsza. Jeszcze w 1939 r. usunięto wszystkich Żydów z Goworowa, Nasielska, Serocka, Nowego Dworu, Ostrołęki, Ciechanowa, Pułtuska, Wyszkowa – w sumie ok. 30 000 ludzi. W początkach 1941 r. ok. 10 000 Żydów z rejencji ciechanowskiej wypędzono do miast i miasteczek dystryktu radomskiego GG16.
Również w granicach samego GG przeprowadzono kilka większych akcji przesiedleńczych. 18 maja 1940 r. obwieszczeniem starosty miejskiego Krakowa Carla Schmida zarządzono wysiedlenie większości Żydów – na miejscu miało pozostać 15 000 osób. Do 15 sierpnia Żydzi mieli opuścić Kraków dobrowolnie i mogli samodzielnie wybrać miejsce zamieszkania w obrębie GG. Po tym terminie przesiedlenia były przymusowe: we wrześniu przeniesiono 9000 Żydów do miejscowości w dystrykcie krakowskim, w grudniu 11 000 do dystryktu lubelskiego17.
Kolejnym dużym prze4siedleniem wewnątrz GG było przeniesienie do getta warszawskiego ok. 50 000 Żydów z miasteczek dystryktu warszawskiego z powiatów: Sochaczew-Błonie, Grójec, Łowicz i części powiatu warszawskiego (styczeń-marzec 1941). Akcję tę poprzedziło przesiedlenie Żydów ze wsi i mniejszych miasteczek do większych. Wiosną 1942 r. w getcie warszawskim znaleźli się żydowscy mieszkańcy kolejnych miejscowości podwarszawskich: Wawra, Okuniewa, Miłosnej, Pustelnika, Tłuszcza, Radzymina, a w lipcu – Białej Rawskiej i Nowego Miasta18. Warto zauważyć, że ruch ludności odbywał się również w przeciwległym kierunku. Znaczna liczba przesiedleńców, nie mając możliwości utrzymania się, opuszczała getto warszawskie drogą legalną i nielegalną, kierując się często na Lubelszczyznę. Wybór tego regionu mógł być podyktowany stosunkowo długim okresem funkcjonowania tam gett otwartych, przez co wyżywienie stanowiło mniejszy problem niż w Warszawie19.
