352 Dystrykt radomski [98]
Dzięki temu powstało piękne żydowskie ambulatorium.
Z kolejną propozycją dotyczącą stworzenia kuchni ludowej dla ubogiej ludności żydowskiej zwrócił się on do Rady Żydowskiej.
A trzecia propozycja była ukoronowaniem [10] jego działań w Kozienicach: dom sierot – i wszystko to powstaje z jego moralnym poparciem.
Odwiedza on oficjalnie te trzy instytucje, wychwala je bardzo i mówi o twórczym duchu żydowskim.
Jego działania przerywa rozkaz: „Na front”.
Na początku listopada 1940 roku odjeżdża dr Neuman na front.
W jednym z domów zostawił on swoją fotografię z napisem: „Cierpienia torturowanych są moimi cierpieniami”.
Naszym obowiązkiem było napisanie o bardzo ważnym dr. Neumanie w naszej kozienickiej księdze wojennej: po pierwsze dlatego, że on rzeczywiście był jedynym jasnym promieniem w tym czarnym burzliwym okresie, kiedy jego narodowi towarzysze przelewali obficie żydowską krew jak wodę, a ich największą przyjemnością było patrzenie, jak „żydowska krew tryska spod noża”. A jeszcze jedna troska dyktowała nam potrzebę uwiecznienia jego [11] imienia: jest to szczególny obiektywizm dawnych żydowskich pisarzy historycznych. Wśród większości antysemitów pamiętaliśmy o jego uwiecznieniu i o tym, żeby go dobrze wspominać. I dlatego leży na nas ten obowiązek. Mamy szczególny obowiązek opisać kochanego, serdecznego dr. Neumana, który rzeczywiście ryzykował swoim życiem, aby chociaż troszkę ulżyć żydowskiemu losowi w pewnym maleńkim żydowskim miasteczku.
[tłum. z j. żyd. Sara Arm]
ARG I 810 (Ring. I/846)
Opis: oryg.[?], rkps (Hub.*), zeszyty, atrament, j. żyd., 155×195 mm, k. 80, s. 77.
Druk: The Book of Kozienice. On the 27th Anniversary of the Savage Destruction of our Former Home, red. Barukh Kaplinsky, Tel Aviv 1969 – New York 1985, s. 433–453 (j. ang.).
