422 Dystrykt warszawski [124]
Również łapanie do pracy odbywało się w straszny sposób. Zimą 1940 roku, podczas wielkich mrozów Żydzi otrzymali rozkaz: wszyscy mężczyźni, kobiety
i dzieci muszą się stawić do pracy przy oczyszczaniu szosy ze śniegu. O wpół do siódmej rano wszyscy Żydzi, mężczyźni, kobiety i dzieci, stawili się do pracy.
[17] W styczniu 1941 roku w Tarczynie powstało getto dla Żydów. Getto składało się z małej liczby domów, było bardzo ciasne i wąskie. Po utworzeniu getta pojawiło się zarządzenie: Żyd, który opuści getto, zostanie natychmiast zastrzelony na miejscu58.
W początkach lutego 1941 roku zaczęły krążyć pogłoski, że szykuje się wygnanie miejscowej ludności żydowskiej. Żydzi chcieli uciec przed wygnaniem, by w ten sposób ocalić część majątku, ale bali się przekroczyć granice getta z powodu wspomnianego zarządzenia.
28 lutego 1941 roku przyszło zarządzenie, że wszyscy Żydzi muszą opuścić miasteczko bez prawa zabrania czegokolwiek ze swego majątku. Jako schronienie wskazano Żydom Warszawę. Za grube pieniądze nie zauważano, że Żydzi biorą ze sobą część swoich rzeczy. Jednak [niektórzy] Żydzi donieśli na innych, że wywieźli oni swoje majątki. Ale ci byli już wtedy poza miastem. Władza zawiadomiła o tym Warszawę i kiedy tarczyńscy uchodźcy dotarli na miejsce, wszystkich zatrzymano. W Warszawie przeprowadzono ostrą rewizję i zabrano im wszystko, co mieli.
Obecnie w starym żydowskim ośrodku Tarczyn nie ma ani jednego Żyda. Donosicielom nie pomogły zasługi wynikające z ich donosu, poszli na wygnanie tak jak wszyscy inni Żydzi.
Mieszkańcy Tarczyna, jak wszyscy inni Żydzi, czekają na pomoc w odbudowaniu ich zniszczonego domu.
[tłum. z j. żyd. Sara Arm]
ARG I 1024 (Ring. I/920)
Opis: odpis (2 egz.), rkps (NN*), ołówek, j. żyd., 148×210 mm, k. 34, s. 34.
Na górze znak (2. egz.) (atrament): kropka w kółeczku. Na s. 1 inf. H.W. w j. żyd. (atrament): „Hober”. Edycja na podstawie 1. egz. odpisu, k. 17, s. 17.
