40 Dystrykt lubelski [18]
nieśli tutaj, oczywiście za duże pieniądze, swoje pozostawione majątki i towary z poprzednich domów. I tak np. przeniosła się tu firma „Cełka” – fabryka butów z Krakowa, magazyny tkanin z Łodzi, Bielska i Tomaszowa.
[2] Drugim powodem były rozprzestrzeniające się pogłoski, że Niemcy mają zamiar przeflancować wielkie skupisko polskiego żydostwa w region lubelski27.
W ten sposób wzrosła ilość Żydów w Lublinie do 90 000 osób.
Rada Żydowska, która powstała po wkroczeniu Niemców, składała się w dużej mierze z byłych członków poprzedniego zarządu gminy.
Na czoło Rady Żydowskiej wysunęli się panowie: dr Alten – syjonista, inżynier Bekker – fołkista, i rewizjonista Kestenberg28.
Wśród innych członków Rady znajdują się też: adwokat Kirszman29, Tenenbaum30, dr Siegfried31, adwokat Szach32, adwokat R. Ergemajn33 i inni34. Liczba członków dochodzi do 24.
Od początku wojny do grudnia 1941 r. nałożone zostały na miasto (ludność żydowską) trzy kontrybucje. Pierwsza kontrybucja była najtrudniejsza, bo Niemcy grozili „żółtą łatą”, więc Żydzi wnosili pieniądze i kosztowności, żeby Niemcy znieśli ten trudny nakaz i uwolnili żydostwo lubelskie od tego wielkiego upokorzenia35.
