146 „Undzer Hofnung”, nr 1 z 03.1942 [5]
Rozstrzeliwano ludzi tysiącami. Wszędzie brano zakładników i wielu z nich zamęczono. Na ludność żydowską nakładano specjalne kontrybucje, które miały być zapłacone w złocie. Kontrybucje te powtarzano i gdy Żydzi wpłacili pierwszą, dalej ich żądano. Zaraz od pierwszego momentu zaczęto łapać do robót. Gminy duże, małe i najmniejsze musiały dostarczać określonej liczby ludzi na roboty przymusowe522. Jednocześnie „łapano” do pracy na ulicach. „Łapanie” było zjawiskiem codziennym. Wielu z tych złapanych na roboty zaciągniętych zostało do obozów koncentracyjnych lub zamęczonych podczas pracy. Łapanie do robót należy do najboleśniejszych rozdziałów w historii martyrologii żydowskiej ostatnich dwóch i pół lat. Brak dostatecznych danych {4},[5] statystycznych o zamęczonych i zaciągniętych [do różnego rodzaju obozów]. Liczby sięgają dziesiątków tysięcy. Ukształtował się system sadystycznego traktowania ludności żydowskiej. Specjalne organa, jak się okazuje, starały się, by społeczeństwo żydowskie nie miało chwili spoczynku. Dbano o to, by ludność żydowska zwyczajnie podupadła na zdrowiu fizycznym. Od samego początku rozpoczęto uciskać ją, [a także] rujnować moralnie i materialnie – podcinając korzenie. [Starano się] zasypywać źródła wiary [społeczeństwa żydowskiego] i odbierać mu jego wewnętrzną zdolność do stawiania oporu. Setki synagog zostało spalonych. Tysiące bibliotek, publicznych i prywatnych, poszło z dymem. Księgi Tory zostały zhańbione i spalone. Wróg dobrze znał się na niszczeniu ducha jako siły wytrwania – właśnie dlatego atakował wszystkie centra duchowe. Nie pozwalano na zbiorowe modły. Zabroniono religijnego nauczania dzieci, które tradycyjnie uczyły się w religijnych szkółkach początkowych523. W miastach i miasteczkach często można było zobaczyć obraz, jak grupa kilkudziesięciu Żydów ubranych w tałesy i tefilin pędzona była po ulicach, zmuszana była do wykonywania ćwiczeń
