Twórczość Geli Seksztajn XLIII
barwne, określające poszczególne części kompozycji, podporządkowane są odzwierciedleniu jej wyglądu i osobowości. W późniejszych obrazach
sylwetki ujmowane są również w półpostaci, np. portret mężczyzny z książką140. Towarzyszy im niekiedy rekwizyt, pojawia się stan emocjonalny przedstawianej osoby: najczęściej jest to uśmiech.
Cechą charakterystyczną portretów jest bardzo oszczędny dobór środków wyrazu. Malowane są dużymi, niezróżnicowanymi plamami barwnymi. Główny wysiłek położony jest w nich na dopracowanie twarzy modela. Postać od gładkiego
tła odcina kontur, a jej trójwymiarowość osiągnięta jest poprzez układ linii określających załamania materiału ubrania, czasami walorowo
pojęty modelunek. Kompozycje są często pozbawione głębi perspektywicznej. Tylko w jednym przypadku tłem obrazu jest pejzaż141. Poprzez sposób ujmowania postaci oraz kompozycję prace Geli zbliżone są do malarstwa Feliksa Frydmana,
Reginy Mundlak142 i Natana Korzenia143. We wczesnych akwarelach przeważają rozmaite odcienie brązów, od jasnego do ciemnobrunatnego. Artystka zazwyczaj sporządzała ołówkiem szkic, a następnie nakładała farby. Później wzbogaciła kolorystykę. Przejściowo, w połowie lat trzydziestych, stosowała chłodne, czyste, nasycone kolory, czasami w kontrastowych zestawieniach144. Stopniowo opanowywała umiejętność modelunku za pomocą barw kontrastujących145. W cieniach wydobywających bryłę pojawiają się zielenie i niebieskości. Z tego okresu pochodzi utrzymany w żywych
140 Zob. Prace..., nr 2.
141 Zob. Prace..., nr 41.
142 Regina Mundlak (1887–1942) — rysowniczka, graficzka, malarka. Studiowała w Berlinie. Mieszkała w Berlinie i Paryżu. W latach dwudziestych XX wieku zamieszkała w Warszawie. Malowała portrety, sceny z życia proletariatu żydowskiego. W okresie okupacji znalazła się w getcie warszawskim. Zginęła w 1942 r. w Treblince.
143 Natan Korzeń (1895–1941) — malarz, scenograf, związany z Warszawą. Malował pejzaże Kazimierza Dolnego nad Wisłą, portrety, martwe natury. We wrześniu 1939 r. uciekł do Wilna, gdzie pracował jako scenograf w Żydowskim Teatrze Narodowym. Zginął po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do miasta. Jego obrazy zostały spalone.
144 Zob. Prace..., nr 41, 42, 45, 48.
145 Zob. Prace..., nr 124.
