do Dzielnicy włączono pewne sąsiadujące z nią ulice216, które mogły jednak pomieścić tylko drobną cząstkę przesiedlanychc217. W wyniku uległo przesiedleniu ok. 75 000 Żydów. Chociaż więc mogło się zdawać, że granice Dzielnicy zostały [4] w grudniu 1941 ustalone ostatecznie, mimo to w marcu 1942 na zarządzenie władz wyłączono Wielką Synagogę i gmach Biblioteki Judaistycznej218. Akcje przesiedleńcze poważnie absorbowały Radę Żyd[owską] i jej organy (Biuro Kwat[erunkowe], Służbę Porządkową, powołaną do roztoczenia opieki nad bezpieczeństwem przesiedlanych). W tym miejscu sprawozdanie wspomina o sposobie ustanowienia komunikacji między małym a dużym gettem (budowa mostu)219, a także o tym, że wszystkie roboty przy izolowaniu Dzielnicy (budowa murków, postawienie zapór z drutu kolczastego itd.) wykonane były przez Radę Żyd[owską] własnym kosztem.
W kolejnym punkcie sprawozdanie omawia obowiązki Rady Żyd[owskiej]
względem Żydów, wsiedlonych [s] do Warszawy, a pochodzących z innych miejscowości. A więc w sierpniu 1941 przybyło do Warszawy ok. 2000 Żydów z Legionowa220, a wkrótce po tym przybyło ok. 200 Żydów z Białej Rawskiej221. W końcu marca 1942 przybyło ok. 1600 Żydów z Pustelnika222, Marek223, Okuniewa, Wawra i Miłosny224. Niemal bezpośrednio po tym, w początku i w ciągu kwietnia 1942,
216 W grudniu 1941 r. do getta włączono niewielkie tereny wzdłuż ul. Żelaznej, Chłodnej i Wolność.
217 c-c Zdanie dopisane na dole s. 3. Miejsce wstawienia zaznaczone czerwonym „ptaszkiem”.
218 Zob. dok. 23, (pismo nr 23). Mieszcząca się obok Wielkiej Synagogi Główna Biblioteka Judaistyczna, otwarta w 1936 r., zawierała księgozbiór prawie 40 tys. woluminów, swoją siedzibę miał tu także Instytut Nauk Judaistycznych, w czasie wojny w budynku mieściła się siedziba ŻSS, odbywały się liczne imprezy kulturalne. Po wyłączeniu budynku z getta umieszczono tam przesiedleńców żydowskich z Niemiec. Budynek, choć bardzo zniszczony, przetrwał wojnę.
Obecnie siedziba Żydowskiego Instytutu Historycznego im. E. Ringelbluma.
219 Drewniana kładka nad „aryjską” ulicą Chłodną, oddana do użytku 26 stycznia 1942 r.
220 Legionowo (pow. Warszawa) – przed wojną mieszkało w Legionowie ok. 800 Żydów, zatem część z tych wpędzonych do warszawskiego getta musiała wcześniej przybyć do miasteczka z innych miejscowości.
221 Biała Rawska (pow. Rawa Mazowiecka) – przed wojną mieszkało tu ok. 1,5 tys. Żydów, większość z nich została zamknięta w miejscowym getcie. Kolejna grupa przymusowo przesiedlonych z tego miasta przybyła do getta warszawskiego na początku lipca 1942 r. – 700 osób.
222 Pustelnik (pow. Warszawa) – na temat wysiedlenia Żydów z tej miejscowości w marcu 1942 zob. N.N., Relacja, Wygnanie 5702 (Pustelnik), w: Generalne Gubernatorstwo. Relacje i dokumenty, s. 648–656.
223 Marki (pow. Warszawa) – w mareckim getcie, utworzonym pod koniec 1940 r. znalazło się ok. 1200 Żydów z Marek i okolic. W pierwszych dniach kwietnia 1942 r. Niemcy zlikwidowali getto, część jego mieszkańców mordując na miejscu, część deportując do getta warszawskiego.
224 Okuniew, Wawer, Miłosna – miejscowości pow. Warszawa, na temat wypędzania z nich Żydów w marcu 1942 r. zob. zbiór relacji w: Generalne Gubernatorstwo. Relacje i dokumenty, s. 633–640.
