Najpewniejszymi środkami zwalczenia epidemii są: zapewnienie choćby częściowo
wystarczającego wyżywienia i elementarnego ubrania, odbudowa zniszczonych
przez wojnę mieszkań, ponowne włączenie ludności żydowskiej do życia gospodarczego poprzez likwidację ograniczających przepisów i dyskryminacyjnej praktyki.
Z przytoczonych materiałów jednoznacznie wynika, że proces zubożenia
żydowskiej ludności Warszawy postępuje w szybkim tempie, zaś Rada Żydowska
nie będzie w stanie wypełnić nałożonych na nią obowiązków, jeżeli w najbliższym
czasie nie nastąpią głębokie zmiany w sytuacji ludności żydowskiej. Dlatego
pozwalam sobie na wskazanie na następujące działania, które należałoby rozważyć:
1) Przepisy, które uniemożliwiają Żydom prowadzenie normalnego życia,
powinny zostać uchylone, tzn. Żydzi powinni zostać zrównani z pozostałą ludnością pod względem bezpieczeństwa i nietykalności osobistej.
2) Należy umożliwić Żydom prowadzenie działalności gospodarczej w sferze
rzemiosła, przemysłu, handlu i wolnych zawodów417.
3) Należy odstąpić od nakładania na Żydów nadmiernych obciążeń osobistych
i rzeczowych.
4) Nie należy stosować szczególnych ograniczeń dla ludności żydowskiej, ani
na podstawie istniejących przepisów, ani też nakazów niższych instancji, które działają [wobec niej] według własnego uznania.
5) Należy zapewnić Radom Żydowskim oraz ośrodkom pomocy społecznej
znaczące dotacje ze środków publicznych na rzecz prowadzenia działalności charytatywnej.
Warszawa, dn. 26 marca 1940 r.
/Inż. dyp. A[dam] Czerniaków/
Przewodniczący Rady Żydowskiej
ARG II 46 (Ring. II/127)
Opis: odpis, mps, j. niem., 220x349 mm, k. 8, s. 8.
Dok. był przechowywany w segregatorze.
Inne odpisy tego memoriału w: AŻIH 211/243 (Archiwum ŻSS) (fragmenty).
417 Ze wszystkich postulatów Czerniakowa jedynie ten, i to w ograniczonym stopniu, został przez niemieckie władze uwzględnione, ponieważ odpowiadał ich interesom gospodarczym (zob. przyp. do dok. 11 oraz przyp. 261 i 399).
