Drogowskazem dla funkcjonariuszy Służby Porządkowej winna być zasada,
że służbę swą pełnią dla dobra ogółu mieszkańców dzielnicy, przy czym nieszczęśliwym, cierpiącym i ubogim należą się z ich strony szczególne względy i opieka. Przy wykonywaniu wszelkich zadań pamiętać należy o społecznym charakterze służby. Skrupulatne spełnianie rozkazów władz chroni ludność przed dotkliwymi skutkami nieposłuszeństwa.
[2] 2. Ogólne zasady zachowania się w służbie.
Każdy funkcjonariusz SP winien podporządkować się rozkazom i poleceniom
przełożonych, być usłużnym wobec kolegów, grzecznym względem osób postronnych, a przy tym energicznym, sprawnym i gorliwym przy wykonywaniu służby.
Charakter i zadania Służby Porządkowej, wymagają, aby funkcjonariusze jej
działali spokojnie i rozważnie. Szybkość decyzji winna być oparta na chłodnej rozwadze. Gorliwe wykonywanie obowiązków służbowych polega nie tylko na wykonywaniu zadań, wynikających wprost z rozkazu przełożonego, lecz również na ścisłym przestrzeganiu przepisów instrukcji służbowych.
3. Zachowanie się poza służbą.
Od funkcjonariusza SP wymagane jest nienaganne zachowanie się również
poza służbą. Zachowanie się funkcjonariusza SP winno służyć wzorem dla ludności godnym naśladowania. Gorszący tryb życia pociąga za sobą odpowiedzialność porządkową lub dyscyplinarną. Odwiedzanie podejrzanych lokali, poza służbową koniecznością, pijaństwo, uprawianie gier hazardowych, itp. utrzymywanie stosunków z ludźmi o złej opinii jest zakazane531.
Przebywanie w lokalach rozrywkowych w oznakach SP jest poza wypadkami
służbowej konieczności, zakazane.
Nie wolno zaciągać długów u podkomendnych i u osób, z którymi się jest
w kontakcie jedynie z tytułu stanowiska służbowego (właściciele przedsiębiorstw,
osoby, ubiegające się o dostawy dla SP, członkowie komitetów domowych).
1996, s. 108–110. Tekst instrukcji z maja 1942 r. jest w swej wymowie i sformułowaniach podobny do „Wykładu o obowiązkach i zachowaniu się porządkowego SP”, opracowanego przez funkcjonariusza Józefa Prussaka w 1941 r. (zob. APW, Przewodniczący, sygn. 40). Jak twierdzi A. Podolska-Meducka (eadem, op. cit., s. 55) Prussak oparł się w swoim tekście na „Tymczasowej
instrukcji dla Policji Polskiej” oraz książce Jana Szucha Jaki powinien być policjant?
531 Znaczna część policjantów, korzystając ze swojej uprzywilejowanej pozycji, pośredniczyła w szmuglu i miała rozległe kontakty z półświatkiem przemytników, więcej na ten temat: N.N., Współczesne opowieści Hoffmana. Z cyklu opowieści na temat Służby Łapówkowej, czyli Służby Porządkowej, w: Getto warszawskie. Życie codzienne, s. 501.
