Urzędzie, który z kolei wydawał formalne polecenie (Auftrag) Batalionowi. Po pewnych wstrząsach, jakie wywołało początkowo wprowadzenie tego systemu, został on przyjęty przez przeważającą większość placówek. Zapotrzebowanie wynosiło przeciętnie w styczniu ok. 1500, w lutym 7000, w marcu ok. 10 000 ludzi dziennie, w kwietniu ok. 12 000, w maju – sierpniu do 15 000; od września zmniejszyło się nieco, [7] wynosząc 8–9000, a w grudniu – ok. 7000 ludzi dziennie.
B. Powoływanie do pracy
W związku z wielkim i zwiększającym się ciągle zapotrzebowaniem bardzo
ważnym było unormowanie sprawy powoływania do pracy. Dla sprostania zadaniu
dostarczania tak wielkiej ilości ludzi potrzebny był szczegółowy i kompletny materiał ewidencyjny, obejmujący wszystkich obowiązanych do pracy.
1. W pierwszym okresie Batalion powoływał mężczyzn do pracy przymusowej,
nakładając na bloki domów obowiązek dostarczania 10–20 osób; następnie
zażądano od administratorów domów spisu lokatorów Żydów i w ciągu kilku
dni, przy współudziale 158 osób, wciągnięto do ewidencji ponad 75 000 osób,
które powoływano dekadami do odpracowania wyznaczonej ilości dni pracy (wzór
nr nr 11,12). W końcu marca 1940 r. Batalion Pracy otrzymał do dyspozycji materiał z I-ej rejestracji Żydów w Warszawie (luty 1940)696 i na podstawie tego materiału, łącznie z już posiadanym, utworzono do 15 kwietnia Kartotekę podlegających przymusowi pracy.
Kartoteka obejmowała ok. 107 000 mężczyzn roczników 1885 – 1922 (od
23 kwietnia – 1890 – 1923). (p[atrz] Zał. nr 1). Podzielona była na 65 pudeł,
zawierających karty, ułożone według komisariatów PP, ulic, nr nr domów i mieszkań (wzór nr nr 13, 14, 15). Zadaniem kartoteki było aktualizowanie posiadanego materiału, wypisywanie nakazów pracy dla powołanych, kontowanie697 odbycia pracy (początkowo wg raportów grupowych, następnie wg odcinków kontrolnych, nadsyłanych z segregatury) oraz czynienie na kartach wszelkich adnotacji (o zwolnieniach, odroczeniach, stosunku do pracy obozowej itp.). Ponadto kartoteka sporządzała zestawienia statystyczne celem umożliwienia racjonalnego wyznaczania kontyngentu dni pracy na następne miesiące, dopuszczalnej ilości zwolnień, itp.
W związku z działalnością kartoteki podkreślić należy, że była to instytucja
ze względu na zakres pracy i częstość okresów powołań zgoła niespotykana.
696 Nakaz rejestracji wszystkich mężczyzn między 12. a 60. rokiem życia wydał prezydent miasta Oskar Dengel pismem z 16 stycznia 1940 r. Za rejestrację odpowiedzialny był Judenrat. Po spisaniu wszystkich Żydów między 4 a 15 lutego, z urzędu wyższego dowódcy SS i policji nadeszła specjalna instrukcja spisowa (kładła nacisk na spis narzędzi posiadanych przez Żydów). Wobec tego Judenrat powtórzył rejestrację (zakończyła się 26 marca 1940 r.).
697 Tj. dokonywanie zapisu na koncie.
