4 Część I. Rada Żydowska do 22 lipca 1942 r. [2]
przejął od mnie Urząd Wyższego Dowódcy SS i Policji, i przekazał ją już kierownikom wydziałów pracy przy szefach dystryktów9. Zostanie ona przez nich udostępniona poszczególnym Urzędom Pracy. Tym samym Urzędy Pracy dysponują instrumentem do działań, które mają zostać podjęte w najbliższym czasie.
Po rozmowach przeprowadzonych z przedstawicielami Urzędu Wyższego
Dowódcy SS i Policji, Wydziału Grupy Gospodarczej Górnictwo, Wydziału Wyżywienie i Rolnictwo, Grupy Gospodarki Wodnej i Wydziału Budownictwa w urzędzie Generalnego Gubernatora, postanawia się w sprawie realizacji „powołania do pracy” ludności żydowskiej co następuje:
1. Rejestracja:
Za podstawę „powołania do pracy” służy Kartoteka Żydów. Jest ona uporządkowana według okręgów i grup zawodowych. Karty w kartotece są na bieżąco numerowane i opatrzone perforowanym odcinkiem, który jest wydawany Żydom zgłaszającym się do wykonania pracy przymusowej10. Żydzi mają zachować ten odcinek służący jako dokument. Dalsza bieżąca rejestracja nowo zgłaszających się Żydów, uzupełnianie i korygowanie danych w kartotece itd., są dokonywane poprzez Urzędy Pracy.
a[...]a zaistnieniu zaa[...]a robota, którą a[...]a zainteresowanym miejscem pracy
a[...]a zakreślonym czteroletnim planie, czy to ze aa[...]aa czy też ekonomicznych.
Zapas kart, który powinien wystarczyć na dłuższy okres czasu – jest w posiadaniu
Rad Żydowskich a[...]a [Wy]działu Pracy u Szefa Dystryktu, tam też należy zgła-
[szać za]potrzebowania. Za każdą kartę winna Rada Żydowska wnie[ść opła]tę
w wysokości 20 groszy. O przeznaczeniu tych wpływów [nastą]pi oddzielne zawiadomienie, do tego czasu wpływy należy [trzy]mać w depozycie.
[2. „Powołanie do pracy” („Arbeitseinsatz”)]
Celem zatrudnienia Żydów jest, jak już wspominano, przyczynienie się do jak
najlepszego wykorzystania siły roboczej w ogólnym interesie i a[...]a zapewnienie
utrzymania własnego i rodziny.
Zgodnie z tym „powołanie Żydów” może być realizowane w dwóch postaciach:
[A.] poprzez zatrudnienie Żydów, którzy nie zostali objęci przymusem pracy,
na zasadzie dobrowolnego stosunku pracy,
9 Pierwotnie kwestie zatrudnienia Żydów podlegały w GG wyższemu dowódcy SS i policji. Jego urząd nie tylko wydał w grudniu 1939 r. przepisy wykonawcze do rozporządzenia gubernatora Franka, ale także opracował instrukcję założenia kartoteki Żydów podlegających przymusowi pracy i skoncentrował kartotekę obejmującą wszystkich robotników w GG. Od kwietnia 1940 r. nadzór nad robotnikami przymusowymi przejęli pełnomocnicy szefów dystryktu i (w przypadku
Warszawy) Zarząd Miejski.
10 Więcej na ten temat zob. dok. 99.
