Tabl. 2. Porównanie rozkładu ludności żydowskiej wg wieku w latach 1931–1939
tabela
Zestawienie powyższe potwierdza tendencję „starzenia” się społeczeństwa żydowskiego, trudno jednakże przewidzieć – wobec perturbacji wywołanych przez wojnę zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio – jaki będzie kierunek tendencji po wojnie.
Stosunki zawodowe
Ponieważ spis ludności żydowskiej podawał zawód przedwojenny, więc w myśl
przyjętego założenia – liczby poniższe również obrazują podział zawodowy przedwojenny851.
Czynni zawodowo (zatrudnieni oraz bezrobotni) stanowią 43,3% ogółu ludności –
173 tysiące mężczyzn i kobiet. Prawie połowa ludności czynnej zawodowo (47%)
zajmowała się rzemiosłem, czwarta część (24%) handlem, 5% – w przemyśle, 4%
w transporcie, 4% ludności związanej ze szkolnictwem.
[3] Ogółem 173 000
Przemysł 8900
Rzemiosło 81 600
Handel 41 500
Komunikacja i transport 6400
Szkolnictwo 6400
Robotnicy niewykwalifikowani,
bez podania rodzaju pracy 6200
Pozostałe dziedziny 22 000
Dla oceny stosunków zawodowych ważnym jest fakt, że większą część czynnych
zawodowo stanowią najemni: robotnicy, pracownicy umysłowi.
851 Niniejsza statystyka jest podawana, jak podkreślają autorzy, za spisem z października 1939 r. Następnie zostały zarządzone jeszcze dwie rejestracje, które miały na celu zobrazować profil zawodowy ludności żydowskiej w Warszawie i możliwości wykorzystania Żydów w pracach przymusowych. Spisy, obejmujące mężczyzn między 12. a 60. rokiem życia, odbyły się w lutym oraz marcu 1940 (na temat powodów podwójnej rejestracji zob. T. Berenstein, Praca przymusowa...,
s. 42–93)
