Z A Ł Ą C Z N I K
NOTATKI Z DZIAŁALNOŚCI ŻYDOWSKICH ZRZESZEŃ GOSPODARCZYCH
1. Branża włókiennicza
Działalność organizacyjna kupiectwa branży włókienniczej rozpoczęta
została – z nakazu Władz – w marcu 1940 .
Przeprowadzono wówczas rejestrację remanentu towarów posiadanych
przez firmy żydowskie – zgłosiło się 1365 firm; wykaz remanentów przedłożony
został Władzom. Celem umożliwienia przeprowadzenia remanentu
zapieczętowanym sklepom interweniowano w sprawie czasowego otwarcia
około 300 sklepów949.
[79] W dalszym stadium organizacyjnym utworzona została „Sekcja żydowskich
kupców i wytwórców włókienniczych” jako składowa część Grupy Branżowej Włókienniczo-Konfekcyjnej powołanej przy Izbie Przemysłowo-Handlowej w Warszawie. Zarejestrowało się ogółem około 1200 firm, w tym handlowych 1000, przemysłowych – 200.
Do dnia 15 sierpnia dopuszczonych zostało do handlu artykułami galanteryjnymi
i tekstylnymi 169 firm. Czyni się starania w sprawie uzyskania zezwoleń dla firm branży galanteryjnej (zwłaszcza guzikarskiej), nie objętej pierwszym zarządzeniem o obowiązku zgłaszania remanentów.
Sprawa przedsiębiorstw przemysłowych nie została dotychczas rozwiązana.
Związek przeprowadza kontrolę nad przestrzeganiem przez firmy obowiązujących
zasad prowadzenia przedsiębiorstwa; kontrolę tę sprawują specjalne osoby
zaopatrzone w zaświadczenia Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie.
2. Branża żelazna
Na wezwanie Urzędu Szefa Dystryktu wziął udział w konferencji w tymże
Urzędzie członek Rady Żydowskiej oraz delegat – kupiec branży żelaznej; na konferencji tej byli obecni przedstawiciele Władz oraz kupiectwa niemieckiego i polskiego. Omawiana była sprawa dostarczania po cenach urzędowych wyrobów żelaznych potrzebnych rolnikom dostarczającym płody rolne do miast po cenach kontyngentowych.
Zwrócono się więc do kupiectwa i przemysłowców branży żelaznej z wezwaniem do zarezerwowania 70% ze składu na potrzeby konsumentów wiejskich.
949 Związane z zakazem handlu artykułami włókienniczymi i skórzanymi, wydanym 18 października 1939 r. Rozporządzenie oddawało jednocześnie Niemcom ogromne ilości towarów, które należały w Rzeszy do dóbr deficytowych. W połowie 1940 r. doszło do skorygowania nastawienia do żydowskich rzemieślników i przedsiębiorców, którego przejawem była liberalizacja polityki wobec wytwórców, przy jednoczesnym wzmożeniu kontroli (związane z tworzeniem szopów, zob. dok. 31, 32, 123). Zob. też T. Brustin-Berenstein, Hitlerowskie dyskryminacje gospodarcze..., s. 156–190.
