RRRR-MM-DD
Usuń formularz
  • Powrót

Rada Żydowska w Warszawie (1939-1943)

Tytuł:Rada Żydowska w Warszawie (1939-1943)

Sygnatura: AR tom 12

Autor: Marta Janczewska

Język: polski

Lokalizacja: Warszawa

Numer: 12

Opis: Materiał prezentowany w niniejszym tomie, w przeważającej części publikowany po raz pierwszy, dokumentuje pracę instytucji administrującej największym skupiskiem Żydów w okupowanej Europie. Publikacja obejmuje prawie wszystkie dokumenty związane z warszawskim Judenratem, które zachowały się w Konspiracyjnym Archiwum Getta Warszawy. Nie uwzględnione zostały jedynie pojedyncze pozycje publikowane już we wcześniejszych tomach serii Archiwum Ringelbluma. Tom podzielony jest na dwie zasadnicze części: do 22 lipca 1942 r. oraz po tej dacie. Moment rozpoczęcia tzw. wielkiej akcji likwidacyjnej stał się tragiczną cezurą nie tylko w życiu mieszkańców warszawskiego getta, ale także w historii instytucji Rady Żydowskiej. Część pierwsza dokumentuje więc walkę społeczności żydowskiej o przetrwanie, druga ilustruje okoliczności śmierci mieszkańców warszawskiego getta. Czytelnik znajdzie w niniejszym tomie m.in. bogatą korespondencję Rady ze zwierzchnimi instytucjami niemieckimi. Niezwykle ciekawą część publikacji stanowią też dokumenty wewnętrzne Rady - materiały różnych wydziałów i agend, w tym Służby Porządkowej (m.in. rozkazy dzienne Józefa Szeryńskiego, szefa policji żydowskiej).

Tom pełnej edycji ARG: 12

strona 62 z 858

Osobypokaż wszystkie

Miejscapokaż wszystkie

Pojęciapokaż wszystkie

Przypisypokaż wszystkie

Szukaj
Słownik
Szukaj w tym dokumencie

Transkrypt, strona 62


(2) Niedozwolone opuszczanie żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej w Warszawie
(obw. 3/41 z dn. 5.11.1941 r.)46.


1. Mocą trzeciego rozporządzenia o ograniczeniach pobytu w Generalnym
Gubernatorstwie47 z dnia 15 października 1941 r. (Dz. rozp. GG, s. 595) ustalono
co następuje:
    (1) Żydzi, którzy bez upoważnienia opuszczają wyznaczoną im dzielnicę
mieszkaniową, podlegają karze śmierci. Tej samej karze podlegają osoby, które
żydom świadomie dają kryjówkę.
     [3] (2) Podżegacze i pomocnicy podlegają tej samej karze, jak sprawcy, przy
czym usiłowanie karane będzie jak czyn dokonany. W lżejszych wypadkach można
orzec ciężkie więzienie lub więzienie.
    (3) Orzeczenie wyroku podlega Sądom Specjalnym48.
2 Bezprawnie opuszcza dzielnicę żydowską ten, kto nie jest w posiadaniu
ważnej przepustki Placówki Transferu w Warszawie (Transferstelle Warschau) lub
zezwolenia Komisarza dzielnicy żydowskiej w Warszawie.


(3) Przebywanie nie-Żydów na terenie żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej
(obw. 5/41 z dn. 5.12.1941 r.).


I. Wszyscy nie-Żydzi, którzy nadal mieszkają na terenie żydowskiej dzielnicy
mieszkaniowej, bądź też mają tam dłuższe miejsce pobytu, niniejszym zostają
wezwani do pisemnego zgłoszenia się do dn. 15 grudnia 1941 r. u komisarza żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej, Warszawa, Pałac Brühla49. Zgłoszenie powinno zostać sporządzone w jęz. niemieckim i zawierać:
1. nazwisko, imię,
2. zawód,
3. adres,
4. liczba osób tworzących gospodarstwo domowe,
5. liczba użytkowanych pomieszczeń mieszkalnych,



46 Polski tekst na podstawie: GŻ, nr 108 z 7 listopada 1941 r.
47 Trzy kolejne rozporządzenia o ograniczeniach pobytu Żydów w GG ilustrują dynamikę ograniczania praw Żydów, wprowadzaną przez Niemców: pierwsze rozporządzenie wydał gubernator 13 września 1940 r. i stało się ono podstawą do izolowania ludności żydowskiej w gettach. Drugie, wydane 29 kwietnia 1941 r., określało getto jako jedyne dopuszczalne miejsce zamieszkania dla Żydów. Trzecie, cytowane powyżej, sankcjonowało karę śmierci za opuszczenie
getta.
48 Zob. przyp. 21.
49 Pałac Brühla – znajdował się przy obecnym pl. Piłsudskiego (w czasie wojny Adolf-Hitler--Platz), w latach okupacji był siedzibą gubernatora dystryktu warszawskiego i podległych mu urzędów. Wysadzony w powietrze przez Niemców w 1944 r.