Statystyka [1] 5
Zatrudnienie tak znikomej liczby pracowników świadczy jednak również o tężyźnie gospodarczej właścicieli. Ci to zawodowo-czynni mają na utrzymaniu 13 razy wyższą armię zawodowo-biernych.
[5] Tablica
Umieralność wśród Żydów od chwili stworzenia dzielnicy żydowskiej w Warszawie
Miesiąc [i rok] | Zgony (l[iczba] pogrzebów) | Przeciętna dzienna |
listopad 1940 grudzień 1940 styczeń 1941 luty 1941 marzec 1941 kwiecień 1941 maj 1941 czerwiec 1941 lipiec 1941 sierpień 1941 wrzesień 1941 | 445 581 898 1 023 1 608 2 061 3 811 4 290 5 550 5 560 4 545 | 14,5 19,3 29,9 34,1 53,6 68,7 122,9 143,0 185,0 185,3 151,5 |
Razem 11 miesięcy Przeciętna mies[ięczna] | 30 372 2 756 | – |
Wraz z zamknięciem dzielnicy żydowskiej w Warszawie, które dla masy ludności żydowskiej oznacza oderwanie od warsztatów pracy, nastąpiło raptowne pogorszenie najprymitywniejszych warunków bytowania. Odbija się to w pierwszym rzędzie na organizmie ludzkim i tak już wyczerpanym wskutek niedostatku, związanego z okresem wojennym. Osłabienie i wyniszczenie organizmu prowadzi do typowego zjawiska, które jednak na terenie dzielnicy żydowskiej staje się specjalnie jaskrawe, do
olbrzymiego wzrostu umieralności,
która przybiera niespotykane dotąd rozmiary. W miesiącu zamknięcia dzielnicy żydowskiej (listopad 1940) umieralność jest stosunkowo nie o wiele większa od umieralności przed wojną – w roku 1939 przeciętna miesięczna zgonów wśród Żydów warszawskich wynosiła
375, następnie jednak zaczyna szybko rosnąć, osiągając szczyt swój w sierpniu 1941 [r.]10.
[6] Tablica
Umieralność wśród Żydów w Warszawie w o/oo11ogółu ludności
[Miesiąc] | Rok | W przeliczeniu rocznym na 1000 mieszkańców |
1938 1940 | 12,7 22,5 |
