54 Gospodarka [7]
wypędzonych do Warszawy z ich rodzinnych miejscowości, chociaż pracowali oni legalnie na postawie swoich kart rzemieślniczych we wcześniejszych warsztatach w rodzinnych osadach.
Paragraf 12 rozporządzenia z 12 grudnia 1939 r., dotyczący wprowadzenia pracy przymusowej dla Żydów, zakazuje tym, którzy podlegają pracy przymusowej, sprzedaży ich narzędzi pracy i maszyn lub dysponowania nimi bez pisemnego zezwolenia niemieckich organów władzy. To ograniczenie dotyczy wszystkich żydowskich rzemieślników i stanowi szczególne utrudnienie w ich położeniu, gdyż obecnie często staje się konieczne zamykanie zniszczonych warsztatów, tworzenie spółdzielni i sprzedawanie warsztatów opuszczonych po zmarłych lub tych, którzy wyjechali.
Warszawa i wiele innych miast utraciły swoje wcześniejsze rynki zbytu i dotychczasowe źródła zakupu towarów i surowców w wyniku ciężkich wstrząsów w życiu gospodarczym. Dla dostosowania się do tych nowych warunków konieczne są osobiste rokowania z przedsiębiorstwami z innych miast. Jednak kupcom i rzemieślnikom żydowskim praktycznie uniemożliwiono komunikację z odrębnymi ośrodkami, nie wolno im bowiem podróżować koleją86i rzadko wydaje im się na to odpowiednie zezwolenia.
[6] Ponadto Żydom nie wolno przemieszczać się między godziną 9 wieczorem a 5 rano. Dodatkowo, zgodnie z rozporządzeniem z 11 grudnia ubiegłego roku [1939], Żydom nie wolno bez szczególnego zezwolenia ze strony organów władzy przesiedlać się z jednej miejscowości do innej. Fabrykant, kupiec czy rzemieślnik nie ma więc w związku z tym żadnej możliwości pozostawania w kontakcie z kupcami z innych miast.
Adwokatów żydowskich usunięto z palestry, co pozbawiło dużą część inteligencji żydowskiej środków zarobkowania, a ludność żydowską pomocy prawnej. Prośbę, aby przywrócić prawo do wykonywania zawodu chociażby niewielkiej części tej adwokatury odrzucono, uzasadniając, że Żydzi mogą się zwrócić do polskich adwokatów. Nie wzięto przy tym pod uwagę, że duży procent Żydów nie włada językiem polskim wcale lub w bardzo słabym stopniu, a adwokaci polscy nie znają warunków codzienności żydowskiej.
Odebrano [również] prawo do świadczeń emerytowanym urzędnikom państwowym, a później odpowiednio także prawo do rent inwalidom, wdowom i [innym] osobom należącym do zakładu ubezpieczeń społecznych, zwiększając w ten sposób liczbę Żydów pozbawionych jakichkolwiek środków do egzystencji.
Rozporządzenie warszawskiego prezydenta miasta z 15 stycznia ostatniego roku [1940] w sprawie zakazu handlu ulicznego ustalało, że Żydom wolno handlować tylko w ściśle wyznaczonych miejscach na określonych ulicach. Te ulice pokrywają się mniej więcej z planem getta, które miało zostać utworzone w listopadzie zeszłego roku, co pogłębiło pogłoski w związku z [powstaniem takiego] getta, które [dotkliwie] ograniczałoby wszelką działalność gospodarczą populacji żydowskiej.
Także rozporządzenie z 26 października zeszłego roku [1939] odnośnie do wprowadzenia pracy przymusowej dla ludności Generalnego Gubernatorstwa i związane z nim niebezpieczeństwo, że można w każdej chwili zostać wezwanym do wykonywania
