Materiały Racheli Auerbach [1] 89
nazywa „współprzeżytym obrazem duszy” (miterlebtes Bild der Seele). Między zawartością psych[iczną] a postawą zewn[ętrzną], czyli między duszą a jej wyrazem według jego terminologii panuje związek taki jak między znaczeniem a znakiem. Obraz duszy osoby I osiąga osoba II na drodze współprzeżywania (§ 2.4).
U Elsy Voigtländer dotyczące trzy czynniki noszą nazwę: charakter, natura (Art) oraz „warstwy dalsze osobowości”, na które składają się myśli i mniemania o niej osób innych. Zasada związku między pierwszymi dwu czynnikami oraz sposób poznawania zawartości psych[icznej] na podstawie postawy zewn[ętrznej] nie są u niej jasno ujęte i wykrystalizowane; natomiast znajdujemy u niej opis różnych rodzajów niezgodności między tymi czynnikami. (§ 6)
U Gustawa Ichheisera trzy człony stosunku przyporządkowania wyjawowego nazywają się jestestwem (das Sein), wyjawem (das Erscheinen) i tyźnią (das „Du”). Głównym zagadnieniem poruszanym przez niego jest retrospektywne oddziaływanie postawy zewn[ętrznej] i tyźni na zawartość psych[iczną] tej samej osoby. Konflikty wewnętrzne wynikłe ze stałej niezgodności między tymi trzema czynnikami grupuje Ichheiser jako konflikty wynikłe z niezgodności jestestwa a) z wyjawem cielesnym, b) z wyjawem społecznym, c) z wyjawem grupowym, d) z wyjawem anachronicznym, zastanawiając się w końcu nad możnościami i sposobami korygowania rozbieżności między [96] jestestwem a wyjawem (§ 7).
Co się tyczy sformułowanych we wstępie głównych dwu kwestii związanych z zagadnieniem „maski”, to zreferowana literatura tego zagadnienia nie dostarczyła na te kwestie wystarczającej odpowiedzi. Zaznaczyły się tylko w wywodach Sterna i Klagesa dwa skrajnie różne stanowiska – stanowisko Sterna wysuwające postulat badania wielości symptomów dla ujęcia za ich pośrednictwem zawartości psych[icznej], przy czym na skutek niedostępności części symptomów oraz zasadnej asymptotyczności indywidualności, adekwatne poznanie zawartości psych[icznej] osoby I przez osobę II jest niemożliwe, oraz stanowisko Klagena, przyjmujące wystarczalność diagnostyczną pojedynczego symptomu oraz potencjalną możność intuitywnego poznania całej zawartości psychicz[nej] osoby I przez II, chociażby na podstawie pojedynczego symptomu lub pojedynczej grupy symptomów. Stąd można by ewentualnie wysnuć odpowiedź, że według Sterna konieczne jest stałe i powszechne występowanie zjawiska „maski”, zaś według Klagesa istnieje potencjalna możliwość uniknięcia „maski”.
W krytyce obu tych autorów, jak i dalszych dwojga, wykazaliśmy jednak, że z ich wywodów jasnej i jednoznacznej odpowiedzi w kwestii „maski” wysnuć niepodobna, mianowicie z powodu ciągłego mieszania przez nich niezgodności między zawartością psych[iczną] a postawą zewn[ętrzną] z niezgodnością zachodzącą między zawartością psych[iczną] osoby I a kompleksem poznawczym osoby II. To zaś mieszanie przez nich stosunków między różnymi czynnikami sprowadziliśmy do braku właściwego ujęcia stosunku przyporządkowania wyjawowego, a zwłaszcza braku rozróżnienia dwu odrębnych funkcji postawy zewn[ętrznej] osoby I.
