Materiały Racheli Auerbach [1] 17
symptomu, opartej na psychofizycznej neutralności danej cechy, podaje Stern „imitatywność”, która rozciąga się również zarówno na fizyczną, jak psychiczną stronę osobowości, konkludując w końcu: „Tutaj cecha fizyczna przestaje być tylko konwencjonalnym znakiem, który trzeba [19] przetłumaczyć na inny język; staje się ona tutaj odbiciem, w którym spostrzegamy bezpośrednio pewną stronę indywidualnej oryginalności danego człowieka”34.
Wyniki.
I tak znajdujemy u Sterna dwa rodzaje stosunku pierwszych dwóch członów przyporządkowania wyjawowego: stosunku wspólnoty czasowo-miejscowej i stosunku podobieństwa. Mimo zasady jednolitości i psychofizycznej neutralności osobowości, przyjmuje Stern obok dyspozycji psychofizycznie neutralnych, osobno dyspozycje fizyczne, a osobno psychiczne. Różnica między „ciałem a duszą” więc jest jeszcze u niego faktycznie zachowana i dzięki temu możliwe są u niego rozbieżności, czyli niezgodności między zawartością psychiczną a postawą zewnętrzną.
§ 2. Stosunek znaku do znaczenia, jako zasada związku między zawartością psychiczną a postawą zewnętrzną.
Konsekwentniej niż u Sterna przeprowadzona jest zasada jednolitości psychofizycznej osobowości u Klagesa, u którego „ciało” i „dusza” są identyczne już nie tylko w znaczeniu biologicznym, lecz po prostu epistemologicznym. Między pierwszymi dwu członami przyporządkowania wyjawowego, zachodzi u Klagesa stosunek taki, jak między znakiem a znaczeniem. „Każda jednostka życiowa – powiada on w swych „Podstawach charakterologii” – stanowi dwubiegunową całość, złożoną z ciała i duszy; ciało jest objawieniem duszy, dusza jest znaczeniem zjawy cielesnej; bądź to lokomotoryczne bądź kształtotwórcze ruchy są wyrazem, popędy i wizje tym co zostało wyrażone”35.
