66 [1] Materiały Racheli Auerbach
przyczyn takiego wyglądu twarzy, jak u M. Gdy zatem część pierwsza – początek aktu spostrzegawczego – uwarunkowana jest w tym przykładzie przez warunki dane głównie na terenie osoby I, to druga część tego aktu uwarunkowana jest przez właściwości osób drugich.
Podobnie możemy przyjąć co do przykładów poprzednich. Wspomniane tam „muśnięcie” przez akt spostrzegawczy właściwości fizycznych danej postawy zewn[ętrznej] daje rezultaty o wiele więcej podobne do siebie, aniżeli rezultaty interpretacji tychże cech fizycznych jako znaków treści psych[icznych]. Czy to patrząc na obraz otwarcia uniwersytetu lub szkic obrazu „Hagar na pustyni”, czy to na rysunek geometrii wykreślnej lub wreszcie na pana D. ustępującego miejsca w tramwaju starszej osobie, różne osoby widzą, ujmują cechy fizyczne wykonanych wytworów psychofizycznych lub ruchów w sposób wykazujący w swej przelotności i powierzchowności, jak i w jakości spostrzeżonych szczegółów, o wiele więcej podobieństwa aniżeli wnioski wysnute przez każdą z nich, na podstawie tego spostrzeżenia cech fizycznych, o treści psych[icznych] tychże, jako jej znaków. Warunki tych różności muszą zatem wobec tego być dane w pewnych właściwościach dotyczących osób II.
Określenia.
Obie części aktu poznawczego osoby II intendującego zawartość psych[iczną] osoby I mogą zatem jak widzimy być częściowo niezależne od siebie oraz odmiennie uwarunkowane – pierwsza część przez warunki dane głównie na terenie osoby I – druga przez warunki dane głównie na terenie osoby II. Proponujemy pierwszą część tego aktu nazwać spostrzeganiem wyrazu, drugą zaś wnioskiem zawartości psych[icznej]. Wytwory wymienionych czynności zaś apercepcją wyrazu i supozycją zawartości psychicznej.
Ponieważ zaś czynność wnioskowania, czyli interpretacji (spostrzeżenia) wyrazu równa się ujmowaniu znaczenia psych[icznego] możemy treść supozycji (wniosku), jako jej rezultat ostateczny, nazwać znaczeniem psych[icznej] postawy zewn[ętrznej]147.
[72] § 16. Niewspółmierność apercepcji i supozycji.
Ostatecznie stosunek wzajemny apercepcji i supozycji daje się sprowadzić do następujących dwóch punktów:
