10 Obrazy getta [1]
— „Niemcy szukają. Schowajcie się”. Mężczyźni znikają za drzwiami.
Stosy żyletek. Piętrzą się papierki. Czerwień. Po stole uwijają się jak węże białe palce. Chaos. Kręci się. Stół wiruje. Po stole biegną palce. Lecą papierki. Tną nożyki: Palce. Papierki. Nożyki, Palce. Papierki. Nożyki. Palce. Krew.
Dzwonek. Ktoś wchodzi. Ciężki krok. Drzwi otwierają się bez pukania, [19] głośno, raptownie. Niemiec. Zielony mundur. A na stole czerwone papierki. I czerwona krew kapie.
— „Was ist hier? Was macht Man?ˮ
— „Wir packen Rasierklingenˮ.
— „Ah, so. Rasierklingen. Rasierklingen. Rasie...”18
Podszedł. Ciężka łapa, tłusta, miękka, chwyta ze stosu jeden nożyk.
Stal. Krew. Ciche zadowolenie. Dają mu zapakowane dziesięć nożyków.
— „Wo sind die Männer?ˮ
— „Tu nie ma mężczyzn. Keine Männer. Auf wiedersen”19.
Punkt dla uchodźców. 115 osób w bóżnicy*. Wzdłuż ścian rozstawiane prycze. Białe nowe deski. Ich ciągłość przerywa czasem plama. Stary człowiek, chory. Oczy otwarte szeroko, jakby dziwią się wszystkiemu co się dzieje. Broda zakrywa piersi. Włosy długie, czarne, wpadające aż w granat. W długich pasmach spadają na ramiona.
Przez wysokie okna widać trotuar. I buty. Buty. Nogi. Chodzą. Migają. [20] Nagle znika wszystko. Huk. Strzał. Daleki krzyk. Trzy pary nóg w wysokich butach. Trzask w drzwi. Trzej oficerowie wchodzą do punktu. Ludzie milcząc tłoczą się pod ścianą. Dzieci płaczą. Niemcom nie podoba się to.
— „Alle Kinder raus!ˮ — pada rozkaz20.
Chwilkę panuje ruch, bieg, tupotanie i znów cisza. Tyka tylko stary zegar z wahadłem i tarczą kutą zręcznie przez jakiegoś nieznanego mistrza dziesiątki lat temu. Cichy szmer tego muzealnego zabytku też widocznie przeszkadza. Kilkadziesiąt par oczu wpatruje się ze strachem w czarną lufę rewolweru, która wznosi się powoli na wysokość
— brzucha
