430 Żydzi i Polacy. Asymilatorzy i neofici [51]
waż istniało prawo, że można wymieniać mieszkania z Polakami, zgodnie z zarządzeniem urzędu dzielnicowego zamieniłem moje mieszkanie z chrześcijanką ze Śliskiej. Ale kiedy ona chciała przejąć moje mieszkanie okazało się, że służąca z pałacu Brühla otrzymała zgodę na zarekwirowanie mego mieszkania. Ponieważ pałac Brühla stał się silniejszy od miejskiego komitetu dzielnicowego, nie miałem innej rady, jak tylko wynająć dla chrześcijanki jakieś mieszkanie. [5] Służąca nasza wykorzystała właściwy moment, by się obłowić i stać się właścicielką mieszkania.
Bojąc się, że mogą mi kazać wyjść z mieszkania z gołymi rękami, przewiozłem na czas moje meble na inną ulicę, która nie podlegała wysiedleniu. Ale zdarzyło się, że przyszli coś tam szukać i natknęli się na moje meble. Zarekwirowano je. Nie mając innego wyjścia zgłosiłem się do służącej, która zwolniła moje rzeczy.
Mieszka ona do dziś w moim mieszkaniu. Zatrudniona jest w fabryce amunicji.
[tłum. z j.żyd. Sara Arm]
ARG I 529 (Ring. I/442).
Opis: oryg. lub odpis, rkps, atrament, j.żyd., 157x202 mm, k. 3, s. 5.
Zał. notka Hersza Wassera. w j.pol., żyd.: „Opracował Jechaskiel Wilczyński”26.
Po 11.1941, Warszawa–getto. [Zygmunt Millet?]27, Relacja pt. „Sądy”. Autor, adwokat, opisuje gmach sądów (ul. Leszno), miejsce spotkań ludności getta i spoza getta, stosunki między adwokatami polskimi a żydowskimi
[1] Sądy
Było dla nas i zagadką i niespodzianką, kiedy po zamknięciu ghetta, Sąd od Leszna był dla Żydów dalej otwarty, tak, że w gruncie rzeczy, Sąd stał się miejscem spotkań dla Żydów, mieszkających w ghecie, i dla tych, którzy z Żydami widzieć się
