„Dror”, nr 7–8 [3] 125
Przez los pokąsany,
Ciężarem jarzma przygnieciony,
Zapomniany przez wszystkich, tułam się,
Nie mogąc tego brzemienia znieść…
Gdzieś znają światło i radość,
Wiedzą, czym są spokój i nadzieja –
Mnie pozostaje tylko pusta boleść
I otwarty grób…317
Czego mi brak, któż to wie?
Czego mi brak, któż to wie?
Co nęka, dręczy mnie,
Co mocno rani, ach,
Moje serce aż tak?
Czuję, jak coś ogarnia mnie,
Przenika zimnem,
W febrze drżę
Zlany potem…
A w środku mego ciała –
Otwarta, głęboka rana.
I ropieje, pali, rwie –
Konam z każdym krokiem…318
Herszele
[38] Herszele – kronika śmierci
Zaledwie tydzień temu – Herszele!
Cieszę się, że cię widzę:
„Niestety nie masz powodu,
bo ciało moje spuchnięte jest z głodu”.
W dwa dni potem napisane na karteluszku:
„jestem chory, leżę pokotem na składanym łóżku”.
