„Dror”, nr 7–8 [3] 127
Po trzech dniach
zrobili pogrzeb.
Miał szczęście Herszele –
Ładnie było na dworze.
Chodź, Herszele, Herszele,
wyjdź z trumny otwartej,
deszcz dzisiaj nie pada –
więc pościć ci warto.
Lecz Herszl nie wyszedł,
nie pokazał się więcej,
pozostawił po sobie
tysiąc swoich wierszy.
Jego synek mały
za ojca odmówił kadisz
– z nowymi łzami –
Tischadesz, tischadesz!322
Na sidur otwarty
łzy czyste, gorące –
spadały jak perełki,
jak wierszy Herszla tysiące.
Córeczka nie płacze,
kadiszu nie zmawia –
komu, komu Herszele,
tutaj pozostawiasz:
Tysiąc wierszy,
żonę, dwójkę dzieci
i – tu, na cmentarzu –
to słońce co świeci?323.
Ch. Goldberg324
