206 „Jedies”, nr 6 [6]
Z rejonu lubelskiego dochodzą wiadomości o coraz bardziej rozrastającym się ruchu partyzanckim. Niemcy są całkowicie bezradni. Na drogach co 100 metrów leżą rozstrzelane niemieckie patrole. Niemieccy żołnierze wypuszczają się w drogę tylko w większych, dobrze uzbrojonych grupach. Niemcy zrzucili z samolotów ulotki do ludności, aby pomogła im sprzątnąć „bandytów”.
* * *
Zebrano na fundusz prasowy
K.L. – 25 zł. K. – 8 zł. | Zemsta – 5 zł. | Ob. – 5 zł. | Wer. – 4 zł. | Am. – 4 zł. |
Sz. I. – 3 zł. P. – 2 zł. | Orm. – 1 zł. | Razem: – 53 zł. |
Chroń gazetę przed gestapo!!!!!
[1] nr 6
9 czerwca 1942
W ciągłym niebezpieczeństwie
Getto lubi spokój. Po każdym straszliwym wstrząsie mija kilka dni – w pojedynczych wypadkach dwa tygodnie – i getto wraca „do siebie” – do swoich czynności i uprawiania polityki, do swojej codziennej walki o kawałek chleba i do swojej duchowej apatii. Niewielu z nas odczuło i zrozumiało tragedię dziesiątek tysięcy wileńskich Żydów569. To było jakby „ktoś opowiadał jakieś okropne opowieści”. Więcej Żydów wiedziało o Słonimiu570 i Białymstoku571. Jednak „pocieszano” się – to jest daleko, tam byli bolszewicy, do nas nie dojdzie. A jednak zagazowali łódzkich i pomorskich Żydów w Chełmnie572. To wstrząsnęło już każdym przeciętnym człowiekiem z ulicy. Przekazywano sobie tę straszliwą wiadomość z ust do ust. W kilka godzin wiedziało już o tym całe getto. Uśmiech zastygł na ustach, zgasła iskra w oku. Niektóry pytali:
„Czy pomiędzy tymi dziesiątkami tysięcy nie znalazł się nikt, kto zginął z godnością, który powiedział niemieckim mordercom, że zapłacą krwią za krew?”. Może był ktoś, kogo to pytanie męczyło, kto myślał i rozważał, a getto – szybko się otrząsnęło z tego koszmaru i dalej popadło w bagno codzienności, jęków i pasywności.
Lublin573 ocucił getto. Tu, u nas w Guberni, kilka godzin od Warszawy. Dni żałoby nadeszły dla warszawskich Żydów, dzień rachunku sumienia. Pożegnano się
