„Jedies”, nr 10 [6] 249
Na posiedzeniu egipskiego gabinetu król Faruk705zażądał od narodu wspólnej akcji przeciwko wrogowi i zapewnił, że w tej poważnej chwili Egipt okaże Wielkiej Brytanii całkowite wsparcie.
Fundusz prasowy
Z podziękowaniami kwitujemy następujące sumy:
Incognito – 20 zł, Szeryf – 18 zł, a.b.c. – 10 zł, jeden – 10 zł, Godność – 3 zł, Cepicha – 3 zł, razem ----64 zł (sześćdziesiąt cztery).
[1] nr 10
11706 lipca 1942
O walkach o el-Alamein
Ostatnie walki w północnej Afryce znowu wyniosły Egipt i Erec Israel na łamy europejskiej prasy. Z frontu, który miał – w całej wojennej operacji – trzeciorzędne znaczenie, egipski front, na równi z frontem wschodnim, został postawiony w centrum wydarzeń wojennych. Także obiektywni obserwatorzy przyznają, że tu, w basenie Morza Śródziemnego, prowadzona jest walka, która może mieć decydujące [znaczenie] dla stron uczestniczących w wojnie. Jeśli oś chce zdobyć potężne strategicznie i ekonomicznie punkty na Bliskim Wschodzie, wykorzystać swoje zwycięstwa do dalszego ataku na Wielką Brytanię – angielskie niepowodzenie na tym froncie mogłoby mieć decydujące znaczenie dla dalszego istnienia podstaw Brytyjskiego Imperium. Stąd napięcie, nerwowe śledzenie wydarzeń, miejsce tego właśnie frontu w propagandzie obu stron.
Ostatnie operacje wojenne zagrażają Kanałowi Sueskiemu, jedynemu przejściu z Morza Śródziemnego do Oceanu Indyjskiego. Droga z Suezu do Indii – „perły w brytyjskiej koronie”, do Australii, Nowej Zelandii i na Daleki Wschód jest o połowę – a nawet więcej – krótsza niż droga przez Kapsztad. Nie na darmo uchodzi Disraeli707– zdobywca Kanału Sueskiego – za twórcę Imperium Brytyjskiego. Przez ostatnie dwieście lat Anglia zdobywała, kawałek po kawałku, przy dużym zaangażowaniu dyplomatycznym i wojskowym, bazy na drodze z Anglii do Indii, wykorzystane też do brytyjskich relacji z Dalekim Wschodem. Gibraltar, Malta, Cypr, Egipt, Erec Israel, Irak albo wyspy w Zatoce Perskiej – ich zadanie nie tyle polega (z wyjątkiem sudańskiej bawełny) na dostarczaniu metropolii surowców, ile na zabezpieczaniu tak zwanych dróg imperialnych. Siła brytyjskiej metropolii opiera się na całkowitej kontroli tych dróg w możliwie jak najkrótszym czasie. Dlatego nie może dziwić, że angielska opinia publiczna przyjęła pochód Rommla z największym niepokojem, jak „Hannibal ante
