328 „Słowo Młodych”, nr 5 [8]
Na tej płaszczyźnie leży pomost między perspektywą przyszłości a rzeczywistością dnia. By kwuca zachowała swą treść w zetknięciu z wrogim otoczeniem, by nie straciła napięcia wizji przyszłości w ciągu długiego okresu samotnej twórczości, zacieśnia więzy łączące ją z nowoczesnym ruchem wychowawczym, z pełnią i głębią życia. Nie każdy zdolny jest wytrwać w dzisiejszych warunkach na obranej placówce w kwucy. Wyzwolenie jednostek, którym dane było przypadkiem skorzystać z tej formy bytu, nie rozwiązuje jeszcze problemu szerokich mas tych rzesz, które z braku innego wyjścia, wegetują w ustroju kapitalistycznym. Kwuca winna obarczyć się przeto odpowiedzialnością za ich los.
Jako wyraz konsekwentnej, wewnętrznej logiki jest tedy kwuca komórką życia socjalistyczneg o.
P.B.108
ZE ŹRÓDEŁ NASZEJ PRASTAREJ KULTURY
TRENY
Rozdział III109
1. Jam jest ów mąż, który doznał męki zadanej rózgą gniewu,
2. Którego On prowadził poprzez ciemności a nie światło.
3. Przeciwko mnie się zamierzał i ku mnie obracał rękę swą bez przerwy,
4. Wymiętosił ciało moje, dał zwiotczeć skórze mej, kości moje pogruchotał.
5. Obudował mnie dokoła – otoczył goryczą i udręką,
6. W ciemni mię osadził jak umarłych z dawien dawna.
7. Ogrodził mnie tak, że wyjść nie mogę, kajdanami mię obciążył.
8. A choć wołam, błagam – zamknął się modlitwom moim.
9. Zablokował drogi moje, ścieżki me pomieszał.
10. Niedźwiedziem jest dla mnie czyhającym, lwem w ukryciu,
11. Drogi moje odwrócił, rozgromił mnie i spustoszył,
12. Napiął łuk i jako cel mnie strzałom swym nastawił,
[27] 13. Przebił me wnętrzności strzałami z kołczanu.
14. Stałem się pośmiewiskiem całego ludu, śpiewką drwiącą bez przerwy.
15. Nasycił mnie goryczą, napoił piołunem.
16. Zgruchotał zęby moje żwirem, wygniótł mnie w popiele,
17. Odtrąciłeś duszę moją od pokoju; zapomniałem, że istnieje dobro.
18. I rzekłem: przepadła siła moja i nadzieja w Bogu.
19. Wspomnij moją mękę, utrapienie, gorycz i piołun.
20. Wspomnisz zapewne mą duszę, gdy się ugnie.
21. Tako sercu swemu odpowiadam, przeto ufam:
22. Łaski Boże to, żeśmy nie zginęli; nie skończyłoś bowiem Jego miłosierdzie.
23. Codziennie ono się ponawia, wielka w Tobie jest ostoja.
